Λόγια Αγάπης στο Πάτο της Θαλάσσης...

               ...σ' ένα βενζινάδικο της “Έσσο”

    Αναχωρήσαμε εξ Αγγλίας,
    εκ της Μεγάλης Βρετανίας,
    όπως τη λένε όλοι οι άλλοι,
    κι αναρωτιόμουνα και πάλι,
    γιατί στο Μπέλφαστ 
                       [με είπαν μπούφο,
    κι άλλοι με κοίταζαν σαν ούφο,
    όταν τους είπα είστε Εγγλέζοι;
    κι άρχισε..... να με περιπαίζει,
    η ομήγυρης μέσα στην πάμπ....  
       
Ο Αμερικανός μαρκόνης
              [ο φίλος μου ο“Μπάμπ”,*                                *Bob, από το Robert
(έτσι στη Βόρεια Καρολίνα  
          [το “Μπομπ” προφέρουν)
όταν του είπα μεγαλοφώνως, 
    [πως οι Ιρλανδοι δεν ξέρουν
ότι εμείς Εγγλέζους όλους
                  [τουρλού τους λέμε,
γελάγαμε τόσο πολύ, 
            [που νόμιζες ότι κλαίμε.

Σαν φύγαμε από κει, 
       [μου λέει μαλάκα, μειδιών
είμασταν σε μαγαζί
           [φανατικών αγωνιστών,
του "Ίρα" και ευτυχώς,
             [που ήταν ντίρλα μεθυσμένοι,
γιατί αν άκουγαν περί Εγγλέζων
              [θα είμασταν τώρα δαρμένοι.."
             

 Αφήσαμε πίσω το σκατόστενο,
             [την ψυχοπλακώστρα Μάγχη,*           *English Channel, 
φορτωμένοι τώρα με του ωκεανού
                              [τα φοβικά τα άγχη.

Βάλαμε για Τζόρτζια πλώρη 
          [συγκεκριμένα για τη Σαβάνα*             *Savannah, Georgia
κάνοντας των ορθοδρομιών
                  [πανω στο χάρτη πλάνα              *συντόμευση ταξιδιού με βορεινή πλεύση

"Αφήστε πάλι ρε σπουδαγμένοι
                              [των βιβλίων τις βλακείες,
τα λευκά στις σχολές κολλάρα σας να μην..
  [τα χέσω μαζί με τις επιστημονικές πορείες",
φώναξε ο θαλασσοδαρμένος
   [και κολλημένος στη παράδοση καπτα Δραγώνας..
εμένα μέμαθε ο Χειμώνας,
                      [πως έξω αν βγω... "απ' τας κολώνας,
το τελευταίο σύνορο, το βράχο του Γιβραλτάρ
                          [του Ηρακλέους δηλαδή τις στήλες"
των άκαπνων στεργιανών απ' τα γραφεία,
                                 [τις εντολές, μαγκιές τσαντίλες,
τις αγνοώ..!  και πάω πορεία Κολομβίσια
                                    [όσο μπορώ κοντά στο νότο,
γιατί προέχει να φτάσουμε σώοι
                        [το σαπιοκάραβο και μεις στο πόρτο....


    Το κύμα κτύπαγε με κρότο
                      [πα' στον κυματοθραύστη
     με ιπποδύναμη πεντέξη νταλικών 
               [κι απ΄την ορμή του εθραύστη
     κι αυτός και βάρδουλες αντλιών*
                       [όπως και δυό τού στρίπι*.        *Στρόφιγγες φορτοεκφορτώσεως 
     
     Μου λέει ο καπτα Μεμάς: 
               "...τρέξε σα  σίφουνας ρε χίπη
     και σφύρα σ' όλους
             [σε πρύμες, κοβοθέσια, πλώρες...
     όλοι ναρθούν επάνω 
        [νερά μπουκάρουν..δύσκολες ώρες.

     Τη σκαπουλάραμε με τύχη πάλι,
         [και κάμποσα μίλια απ' τις Αζόρες,
     στο βιετσέφ* μας είπανε                                   *ραδιοτηλέφωνο
                 [πως ξόφλησαν οι βουλευτάδες,  
     γιατί με τάνκς εβγήκανε στις ρούγες
                  [χακιφορεμένοι τσαμπουκάδες,
     στους δρόμους όλης της Αθήνας"                     

                        [μας τόπανε κι απ' άλλα πλοία,

     και προφητεύαν πως σημαδιακή θα είναι

           [η 21η Απριλίου για τη νεότερη ιστορία. 
     

     Διάχυτη στο πλήρωμα η αγωνία,
                     [πρόσωπα τραβηγμένα τώρα,
     ως κι η μοναξιά, κι οι κίνδυνοι
                         [ξεχάστηκαν αυτή την ώρα,
     καθώς όλοι ανησυχούσανε
        [για τους δικούς τους στην πατρίδα...

             
       Μπουνάτσα πια……και....
                [την γαμ@@@νη την παρτίδα
          απ' ένα χαρτόμουτρο
                              [έχασα στη ξερή και πάλι,
          γιατί γυρνούσε συνεχώς
                           [μες το δικό μου το κεφάλι,
         η σκέψη κείνης που πίσω άφησα                            
             [και στο μυαλό μου ΄ρχότανε θλιμμένη,
          η μία" .... η μοναδική....
                   [το όνειρό μου, η πολυαγαπημένη....
      

         Τ' απόγευμα πριν να μπαρκάρω
                             [για όλα είχαμε μιλήσει,
         με δάκρυα  στα μάτια
                                [με είχε αυτή φιλήσει
         κι είπε,  "ο κόσμος να χαλάσει
              [το βράδυ απ' το σπίτι θα το σκάσει...",
         για μένα τόνισε... πρώτη φορά,
                                     [ετούτο θα το πράξει...

          Θάταν μια ώρα που περίμενα...
                          [μάταια όμως δεν ήρθε η Ρέα
          στο βενζινάδικο πούπαμε της “Έσσο”...
                          [την νύχτα αυτή την τελευταία.

  Έπαιρνε ύψος το τετρακινητήριο
                [τύπου παλιού αεροπλάνο..
     ενώ μπροστά μου 'ρχότανε
             [πάλι και πάλι το ίδιο πλάνο,
     τα μπλέ της  δάκρυα,
                     [τα δάκρυα της αγάπης...
     
     Τη σκέψη τη δική μου
                            [αγαπημένη θάχεις,
     ψιθύρισα... αλλά ψιλοακούστηκε,
                             [κι η αεροσυνοδός,
     που ήτανε κοντά μου, 
                   [στο κάθισμά μου μπρος,
     νόμισε ότι της έκανα
               [γοητευμένος κομπλιμάν....


     
Να πάρω γράμμα 
                  [από τη Ρεα είπα αμάν,
και όταν πήρα....  αυτά που έγραφε
                          [με είχαν καταμπερδέψει,
γιατί κάθε παράγραφο πρόσθετε
   [κι ένα "μπουμ", σ' αρχή τέλος και μέση.

Αναρωτιόμουνα για καιρό
                           [τι νάθελε άραγε να πει,
και κάποτε έλυσα τον γρίφο,
           [απλούστατα είχε αυτολογοκριθεί,
γιατί κείνο το ίδιο βράδυ 
                    [που η Ρέα έγραφε το γράμμα,
οι πυροβολισμοί ακούγονταν κάθε τόσο,
  [στους δρόμους έπαιζε το 7ετές το δράμα,
και λέγανε πως θα λογοκρίνεται

                           [από τη χούντα η αλληλογραφία 

όπως και τις  φρυγανιές με τσάι*                                    *συνθηματικό για βασανιστήριο

  [που κέρναγε η "Εσά", η στρατιωτική αστυνομία.     

     Ταξίδεψα στης γης την κάθε άκρη,
       έκανα εχθρούς που μ' είχαν άχτι,
       φίλους που μούδειξαν αγάπη...

       Ξεθώριασε πια....
                       [το μπλε της δάκρυ,
       δυό χρόνια πάνε που μαχαίρι,
       σταμάτησε το αγαπημένο χέρι
       να στέλνει γράμματα λατρείας.....
       

       "Αυτή 'ναι η περιοχή της Τροίας ?"
        ακούω τη φωνή του μαστρ-Αντώνη
        καθώς το πλοίο μας τη  ζυγώνει
        αφήνοντας με ανακούφιση
                                  [τα Δαρδανέλια...
        
        Πειραιάς μετά.... 
           [με νεύρα πια νάναι κουρέλια.
        
        Φούντο* στη ράδα, 
                               [στη Ψυττάλεια.                            *αγκυροβολήσαμε
        
        Εξόδου βγήκα... γύρισα χάλια.
        
        Έμαθα αλοίμμονο....
                              [φορούσε βέρα.
        κι έβαζαν γάμου αγγελία,
              [την ίδια εκείνη την ημέρα.         
Περάσαν χρόνια..δεκαετίες,
μετά από μπάρκα κι ιστορίες,
στης γειτονιάς της το παγκάκι
κάθομαι να ονειρευτώ λιγάκι...

Ξύπνιος ενώ 'μαι αποκοιμιέμαι,
για ώρες πια εκεί.....  ξεχνιέμαι.

Τη βλέπω ναρχεται,
                      [αλαφροπατώντας

το ίδιο πράσινο το φόρεμα 

 [όπως και τότε αυτή φορώντας,

στης πλατείας Βικτώριας
                   [το ζαχαροπλαστείο
στο στέκι πούχαμε 
                    [παλιά εμείς οι δύο,
κι όλο παράπονο να λεει,
 [μα και με το γνωστό της μπρίο
                     ,
"πες μου πως χθες ήταν αστείο
               [το ίσως να με ξεχάσεις
όταν την Τρίτη θα πετάξεις
να βρεις στο Μπέλφαστ 
                      [το παλιοκαράβι,
να σε στερήσει από μένα,
          [υπ' όψη να μη με λάβει ! "


      Τα πεταμένα από χρόνια
                           [γράμματα της,

       μ' αγάπης λόγια,
                    [απ' την καρδιά της, 
       σκισμένα, παραπονεμένα
       να διαβαστούνε πάλι, 
               [ξανά τώρα από μένα,
       ζητάνε μέρα νύχτα
                   [μου γίνανε δυνάστης ! 
       και περπατώ σαν υπνοβάτης,
       τα λόγια κείνα... τα τρυφερά,
                                  [τ' αγαπημένα
       να ξαναθυμηθώ.... 
          [τι όμορφα πούταν γραμμένα !!
        
       Λες, σήματα στέλνουν 
                        [μ' επιμονή σ' εμένα, 
       που τα εκπέμπουνε συνέχεια,
       τονίζοντας μου.....
                   [την μεγάλη απρέπεια,
       να είν' τα λόγια
             [της μεγάλης μου αγάπης
       στη μέση του ωκεανού,
            [στον πάτο της θαλάσσης...


______________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 111 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga


______________________________________________________________
Spasmenos kavos