Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Και οι ξένοι... τη 'λέγαν ''Φόρτε Γκρέκα''





Από τα τέσσερά της

     Από τα τέσσερά της
     μαζί με τον μπαμπά της,

     μεγάλωσε μες στους γκαζάδες*    *πετρελαιοφόρα πλοία
     και για παιχνίδια μακαράδες*          *τροχαλίες
     είχε...  
         [και γρασαδόρους.        


Για νέους... και παλιούς
              [θαλασσοπόρους
άκουε όλο ιστορίες.

Ταξίδεψε σ' όλες τις γωνίες,
της γης, της οικουμένης...


Tης μούρης της, τής μαυρισμένης,

στα λάδια* όλης βουτηγμένης            *τα πετρέλαια            
η αστεία μου 'μεινε  εικόνα...
Αυτή, κατά κανόνα,
αντί να παίζει....
                   σαν τα παιδάκια,
μετά το "μπατεργόρθ"*....                                 *(butterworth) καθαρισμός αμπαριών
                                     στα τάνκια*                     *αμπάρια   
βουτούσε του γκαζά.
    
     Έτρωγε βέβαια καρπαζά             
     απ' τον καπτα Δημήτρη....
     μα το παιγνίδι επανελήφθη,
     πάλι και πάλι, ενώ γοργόνα
     την φώναζαν...
                      που καλοκαίρι ή χειμώνα,
     βουτούσε απ' το κοράκι*                              *ναυτ. η άκρη της πλώρης
     στα πόρτα...*                                                 *λιμάνια
                      και σαν το ψαράκι...
     κολύμπαγε μέχρι τον κάβο,
     στα τροπικά μα και με πάγο....
     Όταν της έδωσαν μια κούκλα,
     τους την επέταξε στα μούτρα....
     Η μόνη φίλη που θα κάνει,
     ήταν μαϊμού απ' το λιμάνι
     του Ταματάβε, Μαδαγασκάρη,
     που ο μπαμπάς, τής είχε πάρει...

Σαν λίγο πια θα μεγαλώσει,
μπορούσε μόνη ν' αρματώσει
στα τάνκερ και στα φορτηγά,
με μάτια αυτή σχεδόν κλειστά
τις μπίγες*.....                                            *γερανοί του πλοίου
                  και στις σκαλωσιές
με ματσακόνι* στις πλευρές                                 *σφυρί αποσκωρίασης
του καραβιού, βγάζει δουλειά,
πιότερη απ' τα παιδιά
της πλώρης...*                                                         *ναύτες
                          κι όλα αυτά,
τα καλοκαίρια, που κλειστά
ήτανε τα σκολειά.
      Κάπου εκεί στα δεκαεννιά,
          μια κούκλα, μιά ομορφονιά,
          που σ'άλλες κάνουν προξενιά,
          αυτή, μπαρκάρισε λοστρόμος,
          αν κι άγραφος ήτανε νόμος,
          πως η δουλειά 'ταν αντρική,
          μα είχε τέτοια φήμη αυτή,
          που την ζητούσαν όλοι,
          και στου Πειραιά μέσα την πόλη
          ακούγονταν στα καφενεία
          ως ...η θαλασσολύκαινα Λουκία,
          για τα κατορθώματα της
          όταν αυτή ήτανε ναύτης,
          πως σκύλος ήταν στη δουλειά της
          παρ ότι αυτή 'τανε γυναίκα.


Ξένοι την λέγαν "Φόρτε Γκρέκα".....            *η δυνατή Ελληνίδα
Με τον πορτ κάπτεν* Τερλιξή                      *αντιπρόσωπος του εφοπλιστή
και δυό μηχανικούς μαζί,
για να το τσούξουν είχαν βγει,
και κατά τύχη είχαν μπει,
σ' Ελληνικό ένα ουζερί
στην Ισπανία, στο Πασάχες,*                           *Ισπανία
και λέγαν ότι, Ρώσοι ναύτες
πήγανε να την πασπατέψουν..

Τότε για να την προστατέψουν
επλακωθήκανε οι δικοί της..

Κι αυτή...
Συνέχισε μήπως το κρασί της ?
Κρύφτηκε απ' την ταραχή της ?
       Δεν μπόραγαν να το πιστέψουν
       στο πλοίο σαν γυρίσαν πάλι
       οι ναυτικοί οι άλλοι,
       τις πόσες έριξε μπουνιές,
       αντί να βγάζει αυτή στριγκλιές,
       όπως το κάνουν κοπελιές....
Χρόνο με χρόνο, μήνα-μήνα,
και μ' εξετάσεις στην Αθήνα
μάζεψε όλα τα πτυχία*                         *αξιωματικού και πλοιάρχου
τα πιο πολλά με αριστεία...      
           ______________



         Ήτανε πρώτη φορά,
               που καπετάνισσα ρωμιά,
               στη γέφυρα θάκανε κουμάντο.

               Πετάει με "Ιμπέρια" στο Ορλάντο,
               στη Φλόριντα των ΗΠΑ...


              Σαν τον μπαμπά της 
                                     [φτάνει σκνίπα
              γιατί φοβόταν τ' αροπλάνο*               *αεροπλάνο
              κι ήπιε ένα τόνο παραπάνω,
              αδειάζοντας δεύτερο μπουκάλι
              με "μπέηλις"* που φέρνει ζάλη..      *Baileys Irish whiskey
                                                     

              Στο Τζάκσονβιλ μέχρι να φτάσει
              φέραν καφέ να της περάσει....

             ..και παραλαμβάνει το "Ιωνία"
             με προορισμό Ιαπωνία..

             Το ίδιο τάνκερ, τον γκαζά,

             που όταν ήταν τόση δα,      
             απ' έξω κι ανακατωτά
             ήξερε απ' όλους πιο καλά,
             γιατί 'ταν το κουκλόσπιτό της,
             στον μυστηριώδη τον δικό της
             τον κόσμο τον θαλασσινό της.


        Σχόλια, ιστορίες, πάλ' τα ίδια...
        Που νάξεραν πως τα γονίδια
        που είχε η καπτα Λουκία,
        έρχονταν απ' την ιστορία..

        Είχε η μικρή καταγωγή
        από το σόι του Κωσταντή,
        του ήρωα πυρπολητή,
        του Κωνσταντή Κανάρη,
        που απ' το κύμα είχε πάρει,
        αυτά τα άγρια γονίδια,
        και τα μετέδωσε στην ίδια.
______________________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 116 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga


''μπατεργόρθ'': προετοιμασία πλυσίματος αμπαριών
''μπατεργόρθ'': κατέβασμα στο αμπάρι της μηχανής πλυσίματος

''μπατεργόρθ'' μετά το πλύσιμο:
η αποκομιδή υπολειμάτων πετρελαίου, ''sludge''
___________________________________________________________________

*   Η Λουκία Δημητρίου Ματαράγκα, Γρηγοροπούλου, Λεοντίτση,Θεοδοσίου, Κανάρη, είναι φανταστική ηρωίδα του ποιητή και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.... Ίσως πάλι να κάνω και λάθος!!

Η καρακουνημένη, κατακουνημένη καταπονημένη από τα κύματα των ωκεανών μνήμη του αφηγητή μπορεί να σφάλει πάλι.. 

Δέστε γιατί ταρακουνήθηκε το μυαλό μου...





* Ταματάβε (Toamasina) είναι η πρωτεύουσα της περιοχής Atsinanana στην ανατολική ακτή της Μαδαγασκάρης στον Ινδικό Ωκεανό. Η πόλη είναι το κύριο λιμάνι της χώρας, που βρίσκεται 215 χιλιόμετρα (134 μίλια) βορειοανατολικά ης πρωτεύουσας Ανταναναρίβο, κοντά στο κέντρο της ανατολικής ακτής σε 18 10 S, 49 32 Ε ....

* Πασάχες(ισπανικά: Pasajes) είναι μια πόλη που βρίσκεται στην επαρχία της Γκουιπούθκοα στην Αυτόνομη Κοινότητα των Βάσκων στη βόρεια Ισπανία. Είναι μια κοινότητα αλιείας, εμπορικό λιμάνι και η γενέτειρα του ναυάρχου Blas de Lezo.



spasmenos kavos 

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ταξί πήρα να προφτάσω...



   
   Το πλοίο στην Αμερική,
   στείλανε για επισκευή
   απ' τα γραφεία οι κουστουμάτοι
   οι ιδιοκτήτες οι χλιδάτοι.

   Είχε δυο τρύπες ο γκαζάς*                   *πετρελαιοφόρο πλοίο
   και θα μας έπνιγε εμάς.
   Τους τόπε ο καπτα-Μεμάς
   και έτσι τ' αποφασίσαν,
   αφού πρώτα τον βρίσαν
   λές κι έφταιγε αυτός,
   που ο φαταούλας μουλωχτός,
   ο εφοπλιστής, πήρε σαπάκι,
   πολύ μη δώσει παραδάκι.

   Εκεί ένα βράδυ... στο Πλεϋμπόι,                            
   με πήγαν κάποιοι απ' το σόι,
   ''εξαμερικανισμένοι'',
   όπου φιγούρα οι καημένοι
   μου κάναν με τις πόρσε
   και με τα πέρα - δώθε,
   σε ακριβά χλιδάτα στέκια,
   ξεχνώντας την παλιά ανέχεια....

  
  Ήρθαμε με το καράβι
   το προηγούμενο το βράδυ,
   (απ' των ''μπάνις''* το συμβάν),                     *bunnies, κουνελάκια
  απ' το Καράτσι, Πακιστάν...
   στο Νιου το Τζέρσεϋ, Χομπόκεν*...

 
  Την τρίτη μέρα, “όλα μπρόκεν”*                        *σπασμένα
  ξεφώνισε ο Αμερικανο-γερμανός,
   που ήταν μέγας και τρανός
   στην εταιρεία του πλοίου,
   και το ποιόν του οποίου
   έλεγε...  πρώην κακοποιός.

   ''Ηδονισμένος'', χαρωπός
   ξυπνώ, και τη βαλίτσα μπρος,
   βγάζω να την γεμίσω...  
   Πριν λίγο, ''θα σε χύσω'',
   στα ναυτικά "σε ξεμπαρκάρω",
   μούπε...  και,  για την Πάρο,
   σε αεροπλάνο... αυτό το κάρο, 
   (έτσι αυτοί λεν τ' αυτοκίνητο)
   σε πάει ως ανεπιθύμητο...
   Στην εταιρία να επιστρέψεις,
   εσύ ποτέ δεν θα μπορέσεις........
  

   Μόνο, θα τον αφήσω,
   α-σύμμαχο τον καπτά Μήτσο
   μα είπα στο χοντρό λοστρόμο
   να κάνει κει τον αστυνόμο,
   να τον προσέχει όπως εμένα...
   
   Μου χρώσταγε, απ' τα γραμμένα
   μέσα στις λίστες, οβερτάγια*,                            *ναυτ. υπερωρίες (overtime)
   πούβαζα του παλιοκανάγια.

   Δεν ήταν μόνο απ' τα οφίτσια
   όπου μας χέσαν για τα βίτζια,
   για τα βαρούλκα, τα σπασμένα
   πούπρεπε νάχουμε ανοιγμένα,
   να μην μπορέσει να τα σπάσει,
   ο πάγος....
               ...τέσσερα είχε φτάσει,
   υπό μηδέν κι είχε περάσει
   το υπαίθριο το θερμόμετρο,
   και κείνο το βλακόμετρο,
   ο ναύτης που 'χα αφήσει
   να ''βλέπει'',  είχε αμελήσει,
   γιατί άρχισε καυγάδες
   με δύο νταγλαράδες,
   δυό κωλοπαιδαράδες,
   που ήταν “πέην ιν δε ας,*                              *Pain in the ass (ενοχλητικότατοι)
  αφότου ήρθαν στο Μαδράς...




  Ο ταξιτζής της διασποράς
   απέναντι στη Νέα Υόρκη,
   με τζιπ σαν τα Τσερόκι,
   με πήγε στον αερολιμένα,
   ''...ο  Λα Γκουάρντια'',*                          *LaGuardia Airport, New York
                          λέει σε μένα... 

   Μιά συνοδός (μαλλί με χένα)
   ρωτάει τι θέση στ' αροπλάνο*          *αεροπλάνο
  γουστάρω...
                        ....για να κάνει πλάνο...
   Τους ώμους σήκωσα επάνω,
   λες κι ήξερα 'γώ τι να κάνω !

   Της λέω, ''δίπλα σε μιά κούκλα...'',
   μπας και ξεχάσω τη μπουρούχα
   μαρκόναινα...
                               ..... που 'τρωγα στη μάπα
   και κοροϊδευτικά τη λέγαν φράπα....


   
   Στο ταμπελάκι της στο πέτο
   της συνοδού, ''Πιλάλα''* σκέτο,                   *τ' όνομα της
  έγραφε,    και την εταιρεία.

   Έμοιαζε κάπως στη Μαρία
   την λυγερή καμαροτίνα,
   που έφυγε πριν ένα μήνα.

   Πριν φύγει όπως και 'γω, για Αθήνα,
   μια ιστορία με κάποια Λίλη,
   μας διάβαζε, απ' τον Πιτιγκρίλι,*               *Τολμηρός Ιταλός συγγραφέας  
  πως γάμπες είχε σαν τορπίλες
   μιά απ' τις δικές του ηρωίδες.
   
   Αυτό μου ήρθε... σε καλό μου!
   γιατί στο διπλανό μου
   το κάθισμα,   ήτανε μία,
   φτυστή απ' την μυθιστορία
   του Ιταλού του συγγραφέα,
   με μίνι κι όλα τα ωραία...

   Της λέω, ..."ξέρεις κει που πάς
   εβγήκε κάποιος γαλονάς,*                        *Πατακός
  κι έκανε νόμο πως αν φοράς
   το μίνι.....
                  .....έχοντας έξω τις τορπίλες
   τις τορνευτές σου τις καμπύλες,
   θα σε συλλάβει για εμπρηστή''.

   
   Ακούω φωνή του φροντιστή,
   ''τα πασαπόρτια για Αθήνα''...

   Τ' αεροπλάνο φίνα
   προσεδαφίστηκε και τώρα
   δεν έβλεπα εγώ την ώρα,
   σε ''κείνη'' να τηλεφωνήσω...               
   να πω δεν θα την ξαναφήσω
   και πως μαζί της πια θα ζήσω.
  
   Μα ξέχασα ν' αναφερθώ,
   ή το αμέλησα εν σκοπώ,
   περί ''αυτής'' κάτι να πω.
  
   Μια αμαρτία έναν καιρό,
   δυό μήνες πριν το μπάρκο αυτό.

   Τη λαμαρίνα είχα δαγκώσει,
   με κάποια Ελένη Θεοδόση,
   κι ερχόμουνα αποφασισμένος,
   να γίνω ένας ''λογοδοσμένος
   μα κερατάς και ζημιωμένος,
   βγήκα όπως πάντα προδομένος...

   
    Αλλ' είχα μείνει... 
                             ...στα πασαπόρτια
   
    όπου δυο φίλους κάναν τόπια
    οι μπάτσοι για μαριχουάνα,
    που τους πασάρησε μιά Άννα,
    μέσα σε μία ''κούκλα''....

    Μ' ένα καιρό βροχή και μούχλα,
    πήρα ταξί για να προφτάσω
    πριν κοιμηθεί, εγώ, να φτάσω
    σε μέρος νάχει ησυχία,
    να της ''μιλήσω με λατρεία,
    σαν της  τηλεφωνήσω...

    Περίπτερα θα τ' αποκλείσω...
    κι έτσι γραμμή... Κεφαλληνίας,
    σε ένα ''στέκι αμαρτίας''.

    Πήρα από κει πολλές φορές
    μα άκαρπες όλες αυτές.
    Σκέφτηκα την κολλητή της..
    Αυτά που μούπε..
                                  .... καταλύτης...

   Μιά βρισιά στο κενό θα ρίξω
   τ' ακουστικό όταν θ' αφήσω,
   πάν' στο γραφείο στην υπόγα,
   στην γκαρσονιέρα του Δόβα,
   που μου 'χε δώσει το κλειδί, 
   πριν πάει Αγγλία για σπουδή.

 ''....πάει, πέταξε πια το πουλί !''
   η φίλη της μου είχε πει
   μη κρύβοντας κάποια χολή..

   ''Αυτή που πίστευες ''καλή''
   φέρθηκε άτιμα πολύ...
   την έπεσε στο γκόμενό μου
   ξέροντας πως απ' τον πεθερό μου,
   αυτός, κληρονομάει τσιφλίκια''.
   
   Ακούει κι αυτή τα φοκιλίκια.*                                 *βρισιές
   
   Με τραίνο για την Ειδομένη,
   κυνηγημένος την επομένη,
   να βγω θέλω απ' τα σύνορα
   και να ξεχάσω γρήγορα.

   Σε έδαφος Ελληνικό,
   τον τελευταίο αυτό σταθμό,
   αφήνοντας.... 
                         ένα σκοπό
   άκουσα,  λίγο κλαψερό,
   π' έλεγε:
   πουν' η αγάπη..;
   γλυκειά μου αγάπη
   να μας ζεστάνει στη παγωνιά...
   ......................
   ...πούχες λουλούδια μες την καρδιά..
__________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 115 / e-mail: od.heavilayias@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

_______________________________________________________



* Playboy Λέσχη :  Άνοιξε στο Σικάγο το 1960, ενώ αργότερα υπήρξαν και κλαμπ στη Νέα Υόρκη, Ατλάντα, το Λος Άντζελες, το Ντιτρόιτ, Σαν Φρανσίσκο, Βοστόνη, Des Moines, Κάνσας Σίτι, και το St Louis. Υπήρχαν θέρετρα Playboy Club στην Τζαμάικα, New Jersey, και αλλού.



'πουν' η αγάπη..;     






Spasmenos kavos

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Οι σκλάβες μας ακτές


















Τέλος του μπάρκου, χαρά ανείπωτη,
                              [και στη πατρίδα επιστροφή,
με νοσταλγία ο ναυτικός σαν κολλιτσίδα
                          [πάνω στα ρέλια, στη κουπαστή,

τα ακρογιάλια του, απ' τα τριάντα μίλια
                                           [ψάχνει να αγναντέψει,

να βεβαιώσει πως πάει  σπίτι επιτέλους, 
                      [να σιγουράρει...... να το πιστέψει,
και να ευχαριστήσει τον Θεό,
          [που ζωντανός γυρίζει.... και είχε αντέξει.



Βρίζει βεβαίως μέσα του.....
               [που τ' ακρογιάλια του είν' αλυσοδεμένα,
κι οι παραλίες του και οι ακτές του,
                                          [τα πάντα καταπατημένα,
ποιος αιγιαλός και ποια νομοθεσία,
      [όλα τους, αμαρτο-ρουσφετο-παραχωρημένα...


           ________________

Κι είπε ο πρώην ήρωάς μου ....
                                      ["...δεν χρωστάω της Μιχαλούς,
 

δεν παλάβωσα τελείως...
                                           [να τα βάλω εγώ μ' αυτούς..''
και εννοούσε "αυτούς", τους όποιους...
                          [μεγαλοσχήμονες καταπατητές.
 

Άκουσα τη δήλωση με τ' αυτιά μου
                                               [απ' την τιβή μαθές !!     
 
Ο "ήρωας" λοιπόν "ο πολύς",
                 [της δικής μου νιότης,
εξέχουσα τώρα, πασίγνωστη
                            [προσωπικότης,
απάντησε έτσι, όταν,
              [σε εκπομπή ιδιώτης
τον ρώτησε εαν τον νόμο

                      [θα εφαρμόσει
για να τις ελευθερώσει"
Λαγονήσι
αφού τις ξεμαντρώσει.
και πρόστιμα αν "χώσει",
συρματοπλέγματα
                      [αν ξηλώσει, 
στις σκλάβες μας ακτές,
που οι διαπλεκόμενοι
    [του σήμερα και χθές,
 από το Φάληρο  και Μαραθώνα
                                        [έως Σούνιο,
 αρχίζουν τις βουτιές....
                                  [απ' τον Ιούνιο,
μπροστά απ' τις οφσόρ τις βίλες,”
Ιδιωτική παραλία, Παλαιά Φωκαί
ενώ φτωχοί, φτωχές
                            [και κακομοίρες,
από τους μποντιγκάρντ γορίλες

διατάσσονται
             [ν' αλλάξουν δρόμο                   
    επικαλούμενοι τον νόμο,
    ως είθισται....
          [του ισχυροτέρου !         


Επεισοδίου χειροτέρου,
θυμάμαι την ηχηρή εξέλιξη,

σαν κάποιος με τσαγανό 
                             [και "θέληση",
μήνυσε έναν ιδιωτικό γορίλα.

Μ' ανησυχία η καμαρίλα,
κάνει αντιπερισπασμό,
(λιγάκι πριν τον ξεπεσμό)
και πάει και ρίχνει μιά παράγκα

ενός μπατίρη χωρίς φράγκα....

Τα παραμύθια διαχρονικά τα ίδια,
όπως εκείνης της τύπισσας
                                  [με τα σακίδια,
που προσπάθησε....
                       [να μας ξεγελάσει
λέγοντας, πως "καταπατητές θα πιάσει"...
        

Ρε.... δεν πλησίασε καν βίλες...


Στη θέση τους είν' οι γορίλες
και εμείς να είμαστε τσαντίλες,
να λέμε, "...τούτη τη φορά,

παιδιά, να πάμε..
           [άκρα αριστερά,
ακόμη… κι άκρα δεξιά,
άντε και... κεντροαριστερά,
άντε έστω και κεντροδεξιά
φτάνει κάποιος....
                               [να σπάσει αυγά, 

φτάνει νάχουμε πρόσβαση
                            [στην ακρογιαλιά !!"

     

Κανένας να μη μας κακιώσει... 

Ένα ζητάμε εμείς, 
                       [να ελευθερώσει
"κάποιος"...…….. 
           [κι απ' όποια "μάντρα" νάναι,
τις παραλίες τις δημόσιες,
                                         [για να πάνε
μπάνιο να κάνουν                       
                             [τα παιδιά μας,
όπως ορίζει το Σύνταγμά μας

και που, με σπαθιά
                       [και με κανόνια
πριν σχεδόν διακόσα χρόνια,
απ' τη γωνία στριμωγμένος
    [το υπογράφει ο βασιλιάς,
σαν ο λαός κι ο τσαμπουκάς
Καλλέργης, 'ξεγερθήκανε
και με τα όπλα 

            [τούτο απαιτήσανε...
      
Ακούστηκε 

          ο έφιππος Καλλέργης
να λέει:
       ["υπογραφή ή φεύγεις.."


"Τα πράγματά σου μάζωχτα...",
πως είπε εις τον άνακτα,
συμπέρανα από τα βιβλία.


'Ότι, "πεζούρα....                                           *το πεζικό
                     [και καβαλαρία                       *το ιππικό
είχε αράξει 'μπρος στο παλάτι",

το διάβασα.....
                [απ' τον πρωτεργάτη,
τον στρατηγό...…
      [τον μεγάλο Μακρυγιάννη..                 *Γιάννη Μακρυγιάννη

Καλά καλά δεν είχαν γιάνει,
από τον πόλεμο οι πληγές,
στο σώμα του απ' τις σπαθιές,
στις μάχες του εικοσιένα...

Με μάτια δακρυσμένα
διάβασα, πως δεν το 'χε βάλει
κάτω το γέρικο κεφάλι,
όπως το κάναν τόσοι άλλοι,
και εμψύχωνε
                   [με πάθος τον λαό
φωνάζοντας "ΣΥΝΤΑΓΜΑ
                         [τώρα.. κι εδώ" !!

_________________________

          Σημειώσεις:

1.       Το πόνημα αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε καιρό πριν τη μεγάλη φωτιά με τα
          δραματικά γεγονότα, με τους 98 νεκρούς, πολλά καμένα σπίτια και άστεγες οικογένειες,
          στις 23 Ιουλίου 2018 στην Ανατολική ακτή της Αττικής και για τον λόγο αυτό δεν
          γίνεται καμία αναφορά στο πιο πάνω έμμετρο αφήγημα.

2.        Το περιστατικό, με την απαγόρευση από σεκιουριτάδες, διέλευσης πολιτών σε
           καταπατημένη παραλία, η οποία αφού συρματοπλέχτηκε, μετατράπηκε σε ιδιόκτητη
           και θεωρήθηκε ιδιωτική, προβλήθηκε σε εκπομπή του δημοσιογράφου Μάκη
          Τριανταφυλόπουλου με τις κρυφές του κάμερες..

3.        Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, η ψυχή της επιχείρησης "Σύνταγμα στο λαό", στρατηγός
           Μακρυγιάννης, ο λοχαγός Καλλέργης με το ιππικό του και ο διοικητής της μοίρας
           πυροβολικού Ελ. Σχινάς με τα κανόνια του στραμμένα προς το παλάτι απαίτησαν 
           και πέτυχαν από τον Όθωνα να δοθεί Σύνταγμα.  
______________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", έμμετρο βιωματικό έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 114 / e-mail: pmataragas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
___________________________________________________

_____________________________________________________________________________

           Ο Νόμος



«Η παραλία θεωρείται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση της απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό. Το όριό της ξεκινά από τη γραμμή του αιγιαλού και μπορεί να φθάσει έως 50 μέτρα βάθος». 

Μπορεί να ακούγεται δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά με 14.880 χιλιόμετρα ακτογραμμής η Ελλάδα έρχεται 10η στον κόσμο, μόλις δύο θέσεις κάτω από τις ΗΠΑ και τρεις κάτω από την Αυστραλία. 

Με αυτή την έννοια, ο καθορισμός των ορίων του αιγιαλού και της παραλίας, προϋπόθεση για οποιαδήποτε δραστηριότητα δίπλα στη θάλασσα, είναι εξ ορισμού μια απαιτητική υπόθεση.
Ωστόσο, από τον πρώτο νόμο του 1940 περί αιγιαλού και παραλίας έως σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια, κατά τα οποία έχουν αποτυπωθεί τα όρια περίπου του 10% της ακτογραμμής μας. 
Η Κτηματολόγιο Α.Ε. πρόσφατα ολοκλήρωσε μια προκαταρκτική αποτύπωση των ορίων των αιγιαλών όλης της χώρας, που κατά τα φαινόμενα θα μπορούσε να «απογειώσει» τη διαδικασία χάραξης. Όμως, οι χάρτες παραμένουν στα συρτάρια του υπουργείου Οικονομικών…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από νομικής άποψης, η παράκτια ζώνη της χώρας μας χωρίζεται σε δύο ζώνες: στον αιγιαλό και την παραλία. 

«Ο αιγιαλός είναι κοινόχρηστη περιουσία του Δημοσίου και το όριό του φθάνει μέχρι τη μέγιστη ανάβαση του κύματος, είτε πρόκειται για μια αμμώδη ακτή, ή για βραχώδη. Η παραλία θεωρείται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση της απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό. Το όριό της ξεκινά από τη γραμμή του αιγιαλού και μπορεί να φθάσει έως 50 μέτρα βάθος», εξηγεί στην «Κ» ο διευθυντής Περιουσίας στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ ΑΕ) κ. Μανώλης Βαρσαμής.



   σπασμένος κάβος