Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Οι σκλάβες μας ακτές


















Τέλος του μπάρκου, χαρά ανείπωτη,
                              [και στη πατρίδα επιστροφή,
με νοσταλγία ο ναυτικός σαν κολλιτσίδα
                          [πάνω στα ρέλια, στη κουπαστή,

τα ακρογιάλια του, απ' τα τριάντα μίλια
                                           [ψάχνει να αγναντέψει,

να βεβαιώσει πως πάει  σπίτι επιτέλους, 
                      [να σιγουράρει...... να το πιστέψει,
και να ευχαριστήσει τον Θεό,
          [που ζωντανός γυρίζει.... και είχε αντέξει.



Βρίζει βεβαίως μέσα του.....
               [που τ' ακρογιάλια του είν' αλυσοδεμένα,
κι οι παραλίες του και οι ακτές του,
                                          [τα πάντα καταπατημένα,
ποιος αιγιαλός και ποια νομοθεσία,
      [όλα τους, αμαρτο-ρουσφετο-παραχωρημένα...


           ________________

Κι είπε ο πρώην ήρωάς μου ....
                                      ["...δεν χρωστάω της Μιχαλούς,
 

δεν παλάβωσα τελείως...
                                           [να τα βάλω εγώ μ' αυτούς..''
και εννοούσε "αυτούς", τους όποιους...
                          [μεγαλοσχήμονες καταπατητές.
 

Άκουσα τη δήλωση με τ' αυτιά μου
                                               [απ' την τιβή μαθές !!     
 
Ο "ήρωας" λοιπόν "ο πολύς",
                 [της δικής μου νιότης,
εξέχουσα τώρα, πασίγνωστη
                            [προσωπικότης,
απάντησε έτσι, όταν,
              [σε εκπομπή ιδιώτης
τον ρώτησε εαν τον νόμο

                      [θα εφαρμόσει
για να τις ελευθερώσει"
Λαγονήσι
αφού τις ξεμαντρώσει.
και πρόστιμα αν "χώσει",
συρματοπλέγματα
                      [αν ξηλώσει, 
στις σκλάβες μας ακτές,
που οι διαπλεκόμενοι
    [του σήμερα και χθές,
 από το Φάληρο  και Μαραθώνα
                                        [έως Σούνιο,
 αρχίζουν τις βουτιές....
                                  [απ' τον Ιούνιο,
μπροστά απ' τις οφσόρ τις βίλες,”
Ιδιωτική παραλία, Παλαιά Φωκαί
ενώ φτωχοί, φτωχές
                            [και κακομοίρες,
από τους μποντιγκάρντ γορίλες

διατάσσονται
             [ν' αλλάξουν δρόμο                   
    επικαλούμενοι τον νόμο,
    ως είθισται....
          [του ισχυροτέρου !         


Επεισοδίου χειροτέρου,
θυμάμαι την ηχηρή εξέλιξη,

σαν κάποιος με τσαγανό 
                             [και "θέληση",
μήνυσε έναν ιδιωτικό γορίλα.

Μ' ανησυχία η καμαρίλα,
κάνει αντιπερισπασμό,
(λιγάκι πριν τον ξεπεσμό)
και πάει και ρίχνει μιά παράγκα

ενός μπατίρη χωρίς φράγκα....

Τα παραμύθια διαχρονικά τα ίδια,
όπως εκείνης της τύπισσας
                                  [με τα σακίδια,
που προσπάθησε....
                       [να μας ξεγελάσει
λέγοντας, πως "καταπατητές θα πιάσει"...
        

Ρε.... δεν πλησίασε καν βίλες...


Στη θέση τους είν' οι γορίλες
και εμείς να είμαστε τσαντίλες,
να λέμε, "...τούτη τη φορά,

παιδιά, να πάμε..
           [άκρα αριστερά,
ακόμη… κι άκρα δεξιά,
άντε και... κεντροαριστερά,
άντε έστω και κεντροδεξιά
φτάνει κάποιος....
                               [να σπάσει αυγά, 

φτάνει νάχουμε πρόσβαση
                            [στην ακρογιαλιά !!"

     

Κανένας να μη μας κακιώσει... 

Ένα ζητάμε εμείς, 
                       [να ελευθερώσει
"κάποιος"...…….. 
           [κι απ' όποια "μάντρα" νάναι,
τις παραλίες τις δημόσιες,
                                         [για να πάνε
μπάνιο να κάνουν                       
                             [τα παιδιά μας,
όπως ορίζει το Σύνταγμά μας

και που, με σπαθιά
                       [και με κανόνια
πριν σχεδόν διακόσα χρόνια,
απ' τη γωνία στριμωγμένος
    [το υπογράφει ο βασιλιάς,
σαν ο λαός κι ο τσαμπουκάς
Καλλέργης, 'ξεγερθήκανε
και με τα όπλα 

            [τούτο απαιτήσανε...
      
Ακούστηκε 

          ο έφιππος Καλλέργης
να λέει:
       ["υπογραφή ή φεύγεις.."


"Τα πράγματά σου μάζωχτα...",
πως είπε εις τον άνακτα,
συμπέρανα από τα βιβλία.


'Ότι, "πεζούρα....                                           *το πεζικό
                     [και καβαλαρία                       *το ιππικό
είχε αράξει 'μπρος στο παλάτι",

το διάβασα.....
                [απ' τον πρωτεργάτη,
τον στρατηγό...…
      [τον μεγάλο Μακρυγιάννη..                 *Γιάννη Μακρυγιάννη

Καλά καλά δεν είχαν γιάνει,
από τον πόλεμο οι πληγές,
στο σώμα του απ' τις σπαθιές,
στις μάχες του εικοσιένα...

Με μάτια δακρυσμένα
διάβασα, πως δεν το 'χε βάλει
κάτω το γέρικο κεφάλι,
όπως το κάναν τόσοι άλλοι,
και εμψύχωνε
                   [με πάθος τον λαό
φωνάζοντας "ΣΥΝΤΑΓΜΑ
                         [τώρα.. κι εδώ" !!

_________________________

          Σημειώσεις:

1.       Το πόνημα αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε καιρό πριν τη μεγάλη φωτιά με τα
          δραματικά γεγονότα, με τους 98 νεκρούς, πολλά καμένα σπίτια και άστεγες οικογένειες,
          στις 23 Ιουλίου 2018 στην Ανατολική ακτή της Αττικής και για τον λόγο αυτό δεν
          γίνεται καμία αναφορά στο πιο πάνω έμμετρο αφήγημα.

2.        Το περιστατικό, με την απαγόρευση από σεκιουριτάδες, διέλευσης πολιτών σε
           καταπατημένη παραλία, η οποία αφού συρματοπλέχτηκε, μετατράπηκε σε ιδιόκτητη
           και θεωρήθηκε ιδιωτική, προβλήθηκε σε εκπομπή του δημοσιογράφου Μάκη
          Τριανταφυλόπουλου με τις κρυφές του κάμερες..

3.        Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, η ψυχή της επιχείρησης "Σύνταγμα στο λαό", στρατηγός
           Μακρυγιάννης, ο λοχαγός Καλλέργης με το ιππικό του και ο διοικητής της μοίρας
           πυροβολικού Ελ. Σχινάς με τα κανόνια του στραμμένα προς το παλάτι απαίτησαν 
           και πέτυχαν από τον Όθωνα να δοθεί Σύνταγμα.  
______________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", έμμετρο βιωματικό έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 114 / e-mail: pmataragas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
___________________________________________________

_____________________________________________________________________________

           Ο Νόμος



«Η παραλία θεωρείται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση της απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό. Το όριό της ξεκινά από τη γραμμή του αιγιαλού και μπορεί να φθάσει έως 50 μέτρα βάθος». 

Μπορεί να ακούγεται δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά με 14.880 χιλιόμετρα ακτογραμμής η Ελλάδα έρχεται 10η στον κόσμο, μόλις δύο θέσεις κάτω από τις ΗΠΑ και τρεις κάτω από την Αυστραλία. 

Με αυτή την έννοια, ο καθορισμός των ορίων του αιγιαλού και της παραλίας, προϋπόθεση για οποιαδήποτε δραστηριότητα δίπλα στη θάλασσα, είναι εξ ορισμού μια απαιτητική υπόθεση.
Ωστόσο, από τον πρώτο νόμο του 1940 περί αιγιαλού και παραλίας έως σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 70 χρόνια, κατά τα οποία έχουν αποτυπωθεί τα όρια περίπου του 10% της ακτογραμμής μας. 
Η Κτηματολόγιο Α.Ε. πρόσφατα ολοκλήρωσε μια προκαταρκτική αποτύπωση των ορίων των αιγιαλών όλης της χώρας, που κατά τα φαινόμενα θα μπορούσε να «απογειώσει» τη διαδικασία χάραξης. Όμως, οι χάρτες παραμένουν στα συρτάρια του υπουργείου Οικονομικών…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από νομικής άποψης, η παράκτια ζώνη της χώρας μας χωρίζεται σε δύο ζώνες: στον αιγιαλό και την παραλία. 

«Ο αιγιαλός είναι κοινόχρηστη περιουσία του Δημοσίου και το όριό του φθάνει μέχρι τη μέγιστη ανάβαση του κύματος, είτε πρόκειται για μια αμμώδη ακτή, ή για βραχώδη. Η παραλία θεωρείται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση της απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό. Το όριό της ξεκινά από τη γραμμή του αιγιαλού και μπορεί να φθάσει έως 50 μέτρα βάθος», εξηγεί στην «Κ» ο διευθυντής Περιουσίας στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ ΑΕ) κ. Μανώλης Βαρσαμής.



   σπασμένος κάβος 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.