Η Μυρσίνη των κασετών

                                        Μια φορά κι έναν καιρό
        

          ''Καλημέρα...  
                      Θέλω να γίνω μέλος 
           στο Βίντεο-κλάμπ...  
                        Πόσο είν' το τέλος*?''         *ποσό για ενοικίαση κασέτας.

         ....Η ωραία των ωραίων
          συνέχισε κι είπε : 
                                    "...κύριε Κρέων
           μ' εστειλε μιά φίλη,   η Μαίρη",
           που μένει πια στο Περιστέρι,
           και μουπε.....
                      έχετε πρώτης σειράς
           έργα....
                      κι ο βιντεοκλαμπάς,
           σου δίνει ακριβώς ότι ζητάς....

         
          Προσπάθησα να ''ξεκοκκαλώσω'',
         το βλέμμα μου να ξεκαρφώσω
         απ' τα γαλάζια της τα μάτια....

         Σε δευτερόλεπτα....
                                κομμάτια
         μ' έκανε η Μυρσίνη
         στην πρώτη επίσκεψη εκείνη..... 


         Είπε τη λέξη να "πληρώσω"
         ενώ μπορούσα εγώ να δώσω
         ολόκληρο το μαγαζί
         τ' αμάξι, σπίτι....
                             και το γιαπί
         πούχτιζα στην Εκάλη
         για να μπορούσα πάλι
         να της μιλήσω, να τη δω !!
         να ξανα-αναστηθώ,
         γιατί 'μουν χρόνια στα βαπόρια,
         κι απ' τη ''ζωή'' μακριά....
                                      και χώρια
         από τον κόσμο......
                                      ξεχασμένος
         καλόγερος αποκομμένος,
         ώσπου σκυλοβαρέθηκα,
         και....
                βιντεοκλαμπάς ευρέθηκα....

Αυτή 'τανε η πρώτη εικόνα
που σαν Ρωμαίο απ' τη Βερόνα,
με έκανε να αισθανθώ,
και είπα να τα διηγηθώ.

Μιά αγαπημένη ιστορία              
σ' ομοιοκαταληξία....

           Να βρω τον τρόπο, η ωραία,
           σκέφτηκα αστραπιαία,               
           νάρχεται, να τη ''χαζεύω'',
           και έφαγα ώρα να γυρεύω....
           λύση.....
                       δεν εύρισκα καμία,
            και πάνω στην απελπισία,
            άκου τι είπα ο παλαβός:

                         ''Ο χιλιοστός ο τυχερός
                          που έρχεται για να γραφτεί,
                          παίρνει από το μαγαζί
                          για δώρο τσάμπα εγγραφή,
                          και έκπτωση στις ενοικιάσεις...''

                Σε λίγο ο Νίκος ο Πασπάτης,
                (μουρντάρης συνεργάτης)
                μου είπε :  
                                ''...ήρθε η εξωγήινη ?''

                Του 'πα και γώ... ''για γήινη,
                  δύσκολα την εκάνω'',
                και στη κουβέντα επάνω,
                θυμήθηκε την είχε δεί...
                κοντά μας σ' ένα μαγαζί 
                Μακεδονίας ή πιο κει......

Να μην λοιπόν πολυλογώ
γράφτηκε μέλος σταθερό,
με κάρτα και με κωδικό.

Τι δώρο έλεγα είν' αυτό,
γιατί, όχι μόνο να τη δω
μπορούσα καθημερινά,
αλλά και να της πω πολλά..
Με βάση πάντα τις ταινίες..

Σιγά-σιγά με ιστορίες..
και χαριτολογήματα, 
στιχάκια μου από ποιήματα
και ακατάσχετο μπλα μπλα
γίναμε φίλοι τελικά...

             Έκανα αγώνα να κρυφτεί
             τί αισθανόμουνα γι αυτή.
               
             Κείνο τ' αγγελικό το  βλέμμα
             και οι κοινές στιγμές με μένα
             θάφταναν για 'να βιβλίο
             να γεμίσω, στο οποίο,
             θα λέω τον πόνο της καρδιάς μου        
             για τον κρυφό τον ερωτά μου...  

              Μόνιμη σκέψη μου είχε γίνει
              η μοναδική Μυρσίνη.....  
              και για καιρό την κατευθύνει,
              σαν ακυβέρνητο καράβι...
              Το ένιωθα το κάθε βράδυ
              που μόνο τα δικά της  λόγια,
              το "Πος"* ....                                                *Στοπ μαγνητοφώνου (pause) 
                           άφηνε για να ''γράφουν''         
              και που ακόμα τώρα υπάρχουν
              όλα καταγεγραμμένα
              μες στη καρδιά μου φυλαγμένα
              αυτά τα λίγα της τα λόγια
              που σταμάταγαν ρολόγια.



              Κανείς δεν έχει καταλάβει
              πως της ζωής μου το καράβι, 
              εκείνη ακόμη κουμαντάρει,
              και ότι δεν θα ξεμπαρκάρει
              ποτέ να το εγκαταλείψει,
              γιατί αν η σκέψη της μου λείψει,
              στα βράχια αυτό θα καταλήξει....
                         

Αστροπελέκι εν αιθρία
ήταν......
         σαν μούπε με πικρία
πως θα 'φευγε για την Αγγλία..

Δεν άργησε νάρθει η στιγμή,
σε κάτι μέρες δηλαδή,
που 'ρθε γι' αντίο και ευχή..
               
Την πήγα σιωπηλά ως την πόρτα...

Λες και ξεθώριασαν τα φώτα,
να δώσουν μια θλιμμένη νότα
στη πρώτη και τη τελευταία βόλτα,
έστω και μες το μαγαζί
που κάναμε εμείς μαζί...
_____________________________________               

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 121 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
__________________________________________________________________

  σπασμένος κάβος