Βομβάη Λεγότανε το Πόρτο

Φτάσαμε στις μακρινές Ινδίες,
                                   [Ιούνιο χίλια εννιακόσια-εξήντα,
με το τζενεραλάδικο του Ροδίτη καπτα Γκότση
                                         [το σαπιοκάραβο το "Φρίντα",
μολήσαμε τα ρυμουλκά και δέσαμε
                                    [κουτούκι πρόσθετο στη μπίντα.

Στις 5 σχολάσαμε και πάμε εξόδου η πιτσιρικαρία,
                                              [θάμασταν κάπου πεντέξη.

Ήμουνα στα δεκαεπτά, μα έλεγα δεκαοκτώ,

                     [όμως φαινόμουνα θάλεγα για  δεκαέξη,
και ο στραβαδιπρωτόμπαρκος
                                            [μεγάλη 'χα μέσα μου χαρά,
που πάγαινα εξωτερικό και θα πατούσα
                                    [άγνωστη, ξένη γη πρώτη φορά.

Βομβάη λεγότανε λησμόνησα να πω
                                       [το άγνωστο σε μένα εκείνο πόρτο...

Μετά απ' τη μουτζούρα της δουλειάς,
                    [μ' όλο της λιμανο-προετοιμασίας τον φόρτο,
γραμμή τραβάμε όπως είπα, μικροί μεγάλοι,
                                 [στη πόλη λίγο για να... ευθυμήσουμε,
αλλά συνέβη το εντελώς αντίθετο,
                                [γιατί όπως θα δεις θα την πατήσουμε !

Ζητιάνοι μάτσο.. περίσσεια η δυστυχία
                           [σε γέρους, νέους, μα και .. μαρίδα,
μια φτώχεια που ομολογώ σε άλλο μέρος
                         [στα χρόνια πούρθαν, ουδέποτε είδα..





Στης πόλης μέσα τη σκόνη, τη τσίκνα
                        [και τη θορυβώδη αντάρα,
πολλοί μας ζήταγαν ρουμπίες,
                             [άλλοι δυό τρία τσιγάρα,
κάναμε χάζι τις χαμηλοπαράγκες
        [με τις μπουγαδοαπλωμένες φορεσιές
τα στενά δρομάκια με κουτσούβελα      
    [γεμάτα, να παίζουνε με δυνατές φωνές.



Δευτεροτριόροφα παλιά και προχειροκτίσματα,
                                   [οι γειτονιές κάργα στις μυρωδιές
με φράιντ-ράις* των μικροπωλητών στο σουκ*                                   *τηγ. ρύζι *αγορά 
                                           [στις αυτοσχέδιες ψησταριές.
 
Μέχρι τη διπλανή μάντρα πετιέται,
                                          [δηλώνοντας πως κατουριέται,
ο Γιάννης... αλλά γυρνώντας απορεί
                  [γιατί μία γριά με φοκιλίκια τον καταριέται.

''Γι αυτό''..... του λένε ρε μ@@@@, δείχνοντας          
                          [τον κατουρημένο της γριάς το τοίχο
ρίχνοντας του και άλλα μπινελίκια,
     [που δεν είν' σωστό να τ' αναφέρω μες τον στίχο !

Όταν αρχίζει να νυχτώνει,
           [η αμαξοποδηλατομοτοκίνηση αραιώνει,
κι όταν πια πέφτει το σκοτάδι
                       [αναγκαστικά οριστικά τελειώνει.

Ανθρώπους βλέπουμε νάρχονται...
                        [από παντού... ένα τεράστιο κοπάδι !
που ψάχνουν θέση καλή πάνω στην άσφαλτο
                                              [να κοιμηθούν το βράδυ, 
τυλιγμένα κρατάνε τα στρωσίδια τους,
                            [όπως οι υφασματέμποροι το τόπι...
"αυτά" που θα στρώσουνε στη λεωφόρο,
                              [κατάχαμα, να κοιμηθούν κατόπι.

Δεν πίστευα στα μάτια μου
                              [ακολουθάνε κι άλλοι..... κι άλλοι,
γεμίζει από ψυχές και δυστυχώς είναι αληθές,
                  [η λεωφόρος "γκώνει" κι ας είν' μεγάλη.

Παραμυθά, δικαιολογημένα ίσως με πείτε,
                                              [μ' αυτό που είδα δεν ξεχνιέται,
φτώχεια πολύ και δυστυχία... "ζωή σκληρότερη
                [κι απ' τα πλοία", ενώ καθένας μας συλλογιέται
πως έχει από εμάς πιο κολασμένους... στο καράβι μας
            [τουλάχιστον έχουμε κρεββάτι... και ας κουνιέται !''

Κατηφείς ξεκατηφείς, τραβήξαμε για τις που@άνες
                      [κι άλλοι για τ' άλλο που ελεύθερα πουλιέται.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί 'κει κάτω,
          [έχουνε τα μπου@δέλα ναμπεριασμένα
ρώτησα πόρνες και νταβάδες,
           [κανείς το λόγο δεν ήξερε να πει σ' εμένα.

Όπως και νάχει, ο αμαξάς μας πήγε
                            [στο θρί-νάιν-τού* που είχε ευρωπαίες,             *392
και γύρισε το μάτι όλων μας, των μπαρκαρούτσων,
           [γιατί 'τανε ψηλομύτες μεν, μα γκόμενες ωραίες...

"Δεν είμαστε λέγαν, όποιες κι όποιες,
      [κι ακριβοπληρωνόμαστε.. για έξτρα βρόμικες θωπείες,
αν θέτε φτηνά να πάτε αλλού,
       ['μείς παίρνουμε μόνο για το σορτάιμ χίλιες ρουμπίες
κι ότι δεν επιτρέπεται, κάνουμε για να βλέπετε,
                                                                 [μόνες και μεταξύ μας...

Κέντρισαν την περιέργειά μας... άνοιξαν την όρεξή μας
                    [και αυτομάτως φύγανε όλες μας οι σκοτούρες.

 Τα παίρνει ο Κασιώτης στο κρανίο: "Χίλιες ρουμπίες ?
                             [ρε, πάτε καλά ρε ? Τί λέτε ρε χα@ούρες ?
και δεν τον κό@ω καλύτερα
                                                  [να τόνε δώ@ω στα σκυλιά ?
δεν θα με πιάσουνε αυτές μ@@@@@...
                                                    [δεν δίνω εγώ τόσα πολλά !''


Του απαντάνε τα κορίτσια κοροϊδευτικά:
                       ["Σιγά να μη θέλουμε τη δική σου"μπάμια !!"
κι από τα τρανταχτά τα γέλια των "ωραίων"
            [μα και των πελατών, τρίζανε θαρρείς τα τζάμια...

Είχαμε μαζέψει αρκετά... ρουμπίες με την ουρά,
                            [από τσιγάρα που κάναμε κοντραμπάντο.

Καθώς στο πόρτο Ελληνικά καράβια ερχόντανε πολλά
                                   [μέχρι τραγούδια με τρίο Μπελκάντο
είχανε στο μαγαζί, όπως και ούζο και ρακή,
      [ακόμη και δίσκους με μπουζούκια βάζανε οι "ωραίες",

Απ' ένα πλοίο στο λιμάνι, ένα τεράστιο Ρο-Ρο
   [πούταν κι αυτό Ελληνικό, ήρθανε άλλες δυό παρέες

Μπήκαν και δαύτοι στο "χορό του παζαριού",
                            [αλισβερίσι άγριο... χορός καταραμένων
αυτή η διαδικασία της ντροπής... δηλαδή πόσα 
        [η γκόμενα θα πάρει από πουγγιά χαρμανιασμένων.

           Κάπου 'κεί... σε κάποια τέτοια καλντερίμια
                                             [ξεκίνησα στα νιάτα μου τη ναυτική καριέρα,
             ...κάπως έτσι... με χάου ματς... κομπιέν... και κουάντο...?
                       [στις πληρωμένες αγκαλιές των κοριτσιών όπως κεί πέρα,
             σε κάθε πόρτου τα κοκκινοφάναρα 
                                                           [κακόφημα της αμαρτίας καταγώγια,
             αντάμα με "κακοποιά στοιχεία" (όπως βαφτίσαν και εμάς)
                                   [στα μισοφωτισμένα ισόγεια, ανώγεια ή κατώγεια.


             'Δω που τα λέμε, παλιοί και νέοι συνάδελφοι
                                      [μήπως πληρώνοντας κάθε φορά δεν ζούμε μία φρίκη ??

             μία χωρίς συναίσθημα... ενοχική και ψυχοφθόρα

                                                                         [του ναυτικού... μεγάλη καταδίκη,

             να παζαρεύει... πόσο πάει...  σα νάναι εμπόρευμα                    
                                            [ο έρωτας, η αγάπη...  δηλαδή μιά αγάπη ιμιτασιόν

             κι αν απ' όταν ακριβοσορταϊμίστηκε, το μόνο που θυμάται
                              [είναι το σεξυπροκλητικό χρώμα του δικού της κομπινεζόν,

             για μεγάλες αγάπες στους στεργιανούς θε να μιλάει,

                                                             ["... σε κάθε λιμάνι κι άλλη", όπως επίσης,
             και για κάποιες δυνατές ιστορίες πάθους στα πόρτα,
                                           [από τις αξέχαστες τάχατες δικές του κατακτήσεις !
                                         

                                                    

    ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Στη Βομβάη... 60 χρόνια πριν, αυτά είδαμε, αυτά ζήσαμε...
       [κι εύχομαι όπως τόσα άλλαξαν μέσα χρόνια
                               [να έσβησε η φτώχεια και να ευημερούν,
να μη δυστυχούν πια οι άνθρωποι εκεί….
           [κι εκείνες της μιζέριας οι εποχές
                                [κι από μας κι απ' αυτούς να ξεχαστούν.


________________________________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 113 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
___________________________________________________________________


 


(Πέστο σημείωση ή παρένθεση αυτό,
                μα γι' όσους δεν ξέρουν θα το πω,
                           σ' όποιο λιμάνι κι αν βρεθείς,
                                  σ' όποια γωνιά επί της γης,
                                          Ελληνικό πλοίο θα δεις)

   σπασμένος κάβος 

       

Εύστοχα Βέλη απ' το Μωρό της Αφροδίτης

   

  

''Η άγκυρα απίκο...''*                             *σηκώσαμε την άγκυρα
ακούω να λέει... τον Νίκο,
τον Συριανό λοστρόμο
με το σταυρό τατού στον ώμο.

Ακολουθεί κραυγή του Νίκου
''πάμε γι' Αθήνα... στη Βεΐκου''.

   Καθολικός,  ο  Νίκος Γκελεστάθης,
    πρωτόμπαρκος ήτανε ναύτης,
    κι έκανε τον λοστρόμο,
    πέρα από κάθε νόμο,
    αφού για προϋπηρεσία,
    δυό μήνες μόνο είχε στα πλοία...
    μα, στα καΐκια για σφουγγάρια
    ήταν με άλλα παλληκάρια
    στο Τούνεζι στη Μπαρμπαριά,    
    για χρόνια,  καμιά δεκαριά....

    Μες τον “Παλάσκα” έξη μήνες,
    γίναμε φίλοι... και εν Αθήναις
    τον είχα βρεί....
    σε καφενείο ένα πρωί
    πα' στο Γαλάτσι στη Βεΐκου,
    που είχα πάει απ' της Κρίκου
    την γκαρσονιέρα, για μιά "άλλη",
    που μετακόμιζα και πάλι....

   ''Κάτσε'', μου λέει, ''να πιείς καφέ
   κι ένα νταλκά έχω μωρέ,
   που θάθελα να σου τον πω...
   Από λεπτό ρε, σε λεπτό,
   θε να περάσει εκείνη
   που μήνες έχω μείνει,
   αιχμάλωτος σε μαγεμένο
   παράδεισο και περιμένω
   έστω μονάχα μιά στιγμή,
   να τηνε 'δώ κι ίσως μπορεί
   και παραπάνω κάτι...
   αν τ'άσπρο της το αμάξι
   απ' το φανάρι.... "κάτσει"
   μπροστά στο καφενείο...

   Όχι, δεν είναι κάποιο αστείο...'',
   (μου είπε παραπονεμένος,
   ντρεπόταν λίγο... ο καημένος),
   ''...την είδα και μούφυγε ο τάκος,
   για πάρτη της είμ' ένα ράκος,
   και στήνομαι δω τα μεσημέρια,
   κοντεύει δύο καλοκαίρια,
   για να την δω όταν περάσει,
   απ΄τη δουλειά της σαν σχολάσει..''

   Του 'πα, ''...γιατί δεν της μιλάς?''
   ''Εγώ?''  μου είπε...  
                            ''...ο φουκαράς?
   Δεν είδες το αμάξι της..
   δεν είδες το μετάξι της..
   και τ' ακριβά της ρούχα?''
   δεν είν' σαν κείνη πού 'χα,
   που 'ξερες ρε κληρούχα,
   για εννέα χρόνια γκόμενα.. 

   Μες τα λεπτά τα επόμενα,
     φεύγει και μένα ο τάκος..
     ''Για κοίτα ένας πάτος..!",
     ακούω μιά φωνή,
     από εντούρο μηχανή,
     που δύο μόρτες 'χαν σταθεί
     μπρος στο παράθυρό της,
     κι ο μπροστινός ο μόρτης
     μας έκρυβε τη θέα....

     Την είδα φευγαλέα....

      Δεν ήταν μόνο ωραία...
      Το ύφος της υπεροπτικό,
      μπλαζέ και αλαζονικό..
      Το πρόσωπο αγγελικό...
      Μέσα στ' αμάξι το λευκό
      έμοιαζε κάτι εξωτικό...
     
      Ρε έχει δίκιο αυτός θαρρώ,
      σκέφτηκα ευθύς και απορώ
      ακόμα... πώς σ' ένα λεπτό,
      βέλος του ευτυχώς ξυστό,
      ρίχνει σε μένα το μωρό,
      της Αφροδίτης το μικρό...

      Σε λίγο είπαμε αντίο...
      Φεύγοντας του είπα δύο
      θάμαστε οι βαρεμένοι,
      με φάντασμα ερωτευμένοι..

         

Κανάλι του Παναμά

   Περάσανε κάτι χρονάκια..
Στον Παναμά με τα τραινάκια,
όπου τραβάνε το βαπόρι,
κι ενώ 'μουνα μπροστά στη πλώρη
νετάροντας* τους κάβους,                              *μαζεύαμε τα σκοινιά
βλέπω να έρχονται τρεις σκλάβους,*           *αστείο μεταξύ ναυτικών
δυό ώρες πριν νεοφερμένοι
και για τον ήλιο καλυμμένοι...
    Ο ένας μπρος μου ήρθε, εστάθη....
    Ποιόν είδα λες?  Τον Γκελεστάθη..

    Η έκπληξη ήταν μεγάλη..
    Τάπαμε όλα....
                        .....και για την ''άλλη''..
    Μου είπε ''..πια ήταν μεγάλη,
    χάθηκε κι η ομορφιά της,
    σύνταξη πήρε απ' τη δουλειά της...
    μα εγώ.....
                 ..... από τότε ούτε μια μέρα
    δεν έλειψα από κει πέρα,
    απ' το παλιό το καφενείο,
    για νοερό, να πω, αντίο,  
    ενώ 'ξερα την είχα χάσει,
    γιατί δεν θα ξαναπεράσει
    ποτέ ξανά απ' το καφενείο...
                
    Μείναμε καιρό στο πλοίο,
    και χωριστήκαμε και  πάλι
    μες στο Σουέζ, μες στο κανάλι,
    σαν έφυγα στην Ισμαηλία....
            

                                                     
         

    Δεν ξαναβγήκε από τα πλοία,
    κι έμαθα μετά καιρό
    πως χάθηκε,  στον Ατλαντικό...

    Μούλεγε ο Στράτος Μαμαλέτος.
    ότι, το περασμένο έτος,
    μίλια απ' την Πορτογαλία,
    πήρε ένα σήμα απ' άλλα πλοία,
    "Στη θάλασσα Άνθρωπος υπάρχει",
    και σήμα μετά ότι...... "εχάθη".

     Τον λέγαν μούπε Γκελεστάθη,
     αν τον θυμάμαι απ' τον Παλάσκα,
     κι εν συνεχεία, πως βίδες λάσκα
     υπήρχανε μες στο μυαλό του,
     γιατί άκουσε συνάδελφό του
     στο βιετσέφ* να λέει,                                         *ραδιοτηλέφωνο
     ότι κανένας δεν τον κλαίει,
     διότι ήτανε τρελός,
     και τ' αναμέναν, δυστυχώς...
    
     Επιστολές ο παλαβός
     έστελνε,  έτσι στην τύχη,
     χωρίς να γράφει παραλήπτη..
     Μέχρι σε πάρκιν πήγε
     και που αλλού "τις οίδε"
     επιστολή.....   τού βαρεμένου.
     Το μάθαμε εξ ενός κειμένου
     πούρθε μ' επιστροφή
     γράμματος,   στην Αμερική...
     Γράφαν απ' το ταχυδρομείο
     πως αποστέλονται απ' το πλοίο,
     γράμματα δίχως παραλήπτη,
     και σ' ειδική τα βάζουν κρύπτη,
     με αριθμό, κι αν το θελήσει
     ο αποστολέας να τα ζητήσει...
 
     Στο κάσσαρο* ήταν διαρκώς                                 *επίστεγο στη πρύμνη
     κι ότι κοιτούσε συνεχώς
     την ώρα, μπας και χάσει
     κάποια που θα περάσει,
     ενώ 'βλεπε τον ωκεανό
     σαν λεωφόρο, σαν οδό,
     γεμάτον αυτοκίνητα
     με δύο μάτια ακίνητα..
_______________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". βιωματικό έμμετρο έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια  No 112 /  e-mail: pmataragas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga



  * Η Ισμαηλία είναι πόλη στη βορειοανατολική Αίγυπτο, γνωστή στην Αίγυπτο ως "η πόλη της ομορφιάς και της Γοητείας". Η Ισμαηλία βρίσκεται στη δυτική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ.  Βρίσκεται περίπου στα μισά μεταξύ Πορτ Σάιντ στο βορρά και του Σουέζ προς το νότο.
   Ιδρύθηκε το 1863 κατά τη διάρκεια της κατασκευής της διώρυγας του Σουέζ για να εγκατασταθούν οι εργάτες που δούλευαν στη κατασκευή της διώρυγας
   Η έδρα της αρχής της διώρυγας του Σουέζ βρίσκεται στην Ισμαηλία στην όχθη της λίμνης Τιμσάχ. Έχει ακόμα ένα μεγάλο αριθμό κτιρίων που χρονολογούνται από την βρετανική και γαλλική συμμετοχή στην κατασκευή της διώρυγας και τον 19ο αιώνα. Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από τους υπαλλήλους της διώρυγας του Σουέζ και αξιωματούχους.
   Έχει σημαντική Ελληνική παροικία με σχολεία και ναούς. Ο Λεσέψ είχε δωρίσει οικόπεδα στο ελληνικό κράτος όπου όταν τελείωσε η κατασκευή της διώρυγας χτίστηκαν εκεί σχολεία και άλλα κτίρια της παροικίας. Την εποχή αυτή η παροικία αριθμούσε 3000 περίπου έλληνες που δούλεψαν αργότερα και στην εταιρία της διώρυγας ή σαν πλοηγοί στο κανάλι, αναφέρονται τουλάχιστον 1000 πλοηγοί. 
   Το 1956 η παροικία πήρε απόφαση και στήριξε την απόφαση της Αιγυπτιακής κυβέρνησης για εθνικοποίηση της διώρυγας και παρόλο τη φυγή των ξένων της πόλης αυτοί παρέμειναν. Αργότερα οι έλληνες σταδιακά έφευγαν, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι πόλεμοι με το Ισραήλ και το κλείσιμο της διώρυγας για πολλά χρόνια.

    * Τούνεζι και Μπαρμπαριά.... Γνώμες

   1. Τούνεζι εκ Τυνησίας, και Μπαρμπαριά εκ Λιβύης.  Από την φυλή των
       Βερβέρων που ζούσαν στα μέρη αυτά...

   2.  Η Μπαρμπαριά, για τους παλιούς ναυτικούς είναι το Αλ Τζαζάιρ, η Αλγερία
        δηλαδή. Το Μαρόκο και η Αλγερία είναι Μπερμπερομάνες αν και Βερβέροι
        υπάρχουν και στις λοιπές χώρες της Ν.Αφρικής.

   3.   Στο Τουνεζί στη Μπαρμπαριά  Βασίλης Τσιτσάνης  http://youtu.be/YRSc_8jj-1E
 
         Ανάθεμα ανάθεμα σε θάλασσα
         που κάνεις ώ που κάνεις ώρες ώρες
         ανάθεμα σε θάλασσα
         που κάνεις ώρες ώρες
         να κλαίνε χήρες κι ορφανά
         και μάνες μαυροφόρες

        Στο Τουνεζί στη Μπαρμπαριά
        μας έπιασε κακοκαιριά
                    
        Στ' αγριεμέ- στ' αγριεμένα κύματα
        στη μαύρη α- στη μαύρη αγκαλιά σου
        στ' αγριεμένα κύματα
        στη μαύρη αγκαλιά σου
        πήρες του κόσμου τα παιδιά
        και τα 'καμες δικά σου
        Έξω απ' της Μάλτας τα στενά
        μας δείραν κύματα βουνά
                     
        Ανάθεμα ανάθεμα σε θάλασσα
        που όλο μας και που όλο μας καταπίνεις
        ανάθεμα σε θάλασσα
        που όλο μας καταπίνεις
        παίρνεις λεβέντες διαλεχτούς
        και πίσω δεν τους δίνεις

        Περνούμε τον ωκεανό
       βλέπουμε κύμα κι ουρανό..



Spasmenos kavos

Λόγια Αγάπης στο Πάτο της Θαλάσσης...

               ...σ' ένα βενζινάδικο της “Έσσο”

    Αναχωρήσαμε εξ Αγγλίας,
    εκ της Μεγάλης Βρετανίας,
    όπως τη λένε όλοι οι άλλοι,
    κι αναρωτιόμουνα και πάλι,
    γιατί στο Μπέλφαστ 
                       [με είπαν μπούφο,
    κι άλλοι με κοίταζαν σαν ούφο,
    όταν τους είπα είστε Εγγλέζοι;
    κι άρχισε..... να με περιπαίζει,
    η ομήγυρης μέσα στην πάμπ....  
       
Ο Αμερικανός μαρκόνης
              [ο φίλος μου ο“Μπάμπ”,*                                *Bob, από το Robert
(έτσι στη Βόρεια Καρολίνα  
          [το “Μπομπ” προφέρουν)
όταν του είπα μεγαλοφώνως, 
    [πως οι Ιρλανδοι δεν ξέρουν
ότι εμείς Εγγλέζους όλους
                  [τουρλού τους λέμε,
γελάγαμε τόσο πολύ, 
            [που νόμιζες ότι κλαίμε.

Σαν φύγαμε από κει, 
       [μου λέει μαλάκα, μειδιών
είμασταν σε μαγαζί
           [φανατικών αγωνιστών,
του "Ίρα" και ευτυχώς,
             [που ήταν ντίρλα μεθυσμένοι,
γιατί αν άκουγαν περί Εγγλέζων
              [θα είμασταν τώρα δαρμένοι.."
             

 Αφήσαμε πίσω το σκατόστενο,
             [την ψυχοπλακώστρα Μάγχη,*           *English Channel, 
φορτωμένοι τώρα με του ωκεανού
                              [τα φοβικά τα άγχη.

Βάλαμε για Τζόρτζια πλώρη 
          [συγκεκριμένα για τη Σαβάνα*             *Savannah, Georgia
κάνοντας των ορθοδρομιών
                  [πανω στο χάρτη πλάνα              *συντόμευση ταξιδιού με βορεινή πλεύση

"Αφήστε πάλι ρε σπουδαγμένοι
                              [των βιβλίων τις βλακείες,
τα λευκά στις σχολές κολλάρα σας να μην..
  [τα χέσω μαζί με τις επιστημονικές πορείες",
φώναξε ο θαλασσοδαρμένος
   [και κολλημένος στη παράδοση καπτα Δραγώνας..
εμένα μέμαθε ο Χειμώνας,
                      [πως έξω αν βγω... "απ' τας κολώνας,
το τελευταίο σύνορο, το βράχο του Γιβραλτάρ
                          [του Ηρακλέους δηλαδή τις στήλες"
των άκαπνων στεργιανών απ' τα γραφεία,
                                 [τις εντολές, μαγκιές τσαντίλες,
τις αγνοώ..!  και πάω πορεία Κολομβίσια
                                    [όσο μπορώ κοντά στο νότο,
γιατί προέχει να φτάσουμε σώοι
                        [το σαπιοκάραβο και μεις στο πόρτο....


    Το κύμα κτύπαγε με κρότο
                      [πα' στον κυματοθραύστη
     με ιπποδύναμη πεντέξη νταλικών 
               [κι απ΄την ορμή του εθραύστη
     κι αυτός και βάρδουλες αντλιών*
                       [όπως και δυό τού στρίπι*.        *Στρόφιγγες φορτοεκφορτώσεως 
     
     Μου λέει ο καπτα Μεμάς: 
               "...τρέξε σα  σίφουνας ρε χίπη
     και σφύρα σ' όλους
             [σε πρύμες, κοβοθέσια, πλώρες...
     όλοι ναρθούν επάνω 
        [νερά μπουκάρουν..δύσκολες ώρες.

     Τη σκαπουλάραμε με τύχη πάλι,
         [και κάμποσα μίλια απ' τις Αζόρες,
     στο βιετσέφ* μας είπανε                                   *ραδιοτηλέφωνο
                 [πως ξόφλησαν οι βουλευτάδες,  
     γιατί με τάνκς εβγήκανε στις ρούγες
                  [χακιφορεμένοι τσαμπουκάδες,
     στους δρόμους όλης της Αθήνας"                     

                        [μας τόπανε κι απ' άλλα πλοία,

     και προφητεύαν πως σημαδιακή θα είναι

           [η 21η Απριλίου για τη νεότερη ιστορία. 
     

     Διάχυτη στο πλήρωμα η αγωνία,
                     [πρόσωπα τραβηγμένα τώρα,
     ως κι η μοναξιά, κι οι κίνδυνοι
                         [ξεχάστηκαν αυτή την ώρα,
     καθώς όλοι ανησυχούσανε
        [για τους δικούς τους στην πατρίδα...

             
       Μπουνάτσα πια……και....
                [την γαμ@@@νη την παρτίδα
          απ' ένα χαρτόμουτρο
                              [έχασα στη ξερή και πάλι,
          γιατί γυρνούσε συνεχώς
                           [μες το δικό μου το κεφάλι,
         η σκέψη κείνης που πίσω άφησα                            
             [και στο μυαλό μου ΄ρχότανε θλιμμένη,
          η μία" .... η μοναδική....
                   [το όνειρό μου, η πολυαγαπημένη....
      

         Τ' απόγευμα πριν να μπαρκάρω
                             [για όλα είχαμε μιλήσει,
         με δάκρυα  στα μάτια
                                [με είχε αυτή φιλήσει
         κι είπε,  "ο κόσμος να χαλάσει
              [το βράδυ απ' το σπίτι θα το σκάσει...",
         για μένα τόνισε... πρώτη φορά,
                                     [ετούτο θα το πράξει...

          Θάταν μια ώρα που περίμενα...
                          [μάταια όμως δεν ήρθε η Ρέα
          στο βενζινάδικο πούπαμε της “Έσσο”...
                          [την νύχτα αυτή την τελευταία.

  Έπαιρνε ύψος το τετρακινητήριο
                [τύπου παλιού αεροπλάνο..
     ενώ μπροστά μου 'ρχότανε
             [πάλι και πάλι το ίδιο πλάνο,
     τα μπλέ της  δάκρυα,
                     [τα δάκρυα της αγάπης...
     
     Τη σκέψη τη δική μου
                            [αγαπημένη θάχεις,
     ψιθύρισα... αλλά ψιλοακούστηκε,
                             [κι η αεροσυνοδός,
     που ήτανε κοντά μου, 
                   [στο κάθισμά μου μπρος,
     νόμισε ότι της έκανα
               [γοητευμένος κομπλιμάν....


     
Να πάρω γράμμα 
                  [από τη Ρεα είπα αμάν,
και όταν πήρα....  αυτά που έγραφε
                          [με είχαν καταμπερδέψει,
γιατί κάθε παράγραφο πρόσθετε
   [κι ένα "μπουμ", σ' αρχή τέλος και μέση.

Αναρωτιόμουνα για καιρό
                           [τι νάθελε άραγε να πει,
και κάποτε έλυσα τον γρίφο,
           [απλούστατα είχε αυτολογοκριθεί,
γιατί κείνο το ίδιο βράδυ 
                    [που η Ρέα έγραφε το γράμμα,
οι πυροβολισμοί ακούγονταν κάθε τόσο,
  [στους δρόμους έπαιζε το 7ετές το δράμα,
και λέγανε πως θα λογοκρίνεται

                           [από τη χούντα η αλληλογραφία 

όπως και τις  φρυγανιές με τσάι*                                    *συνθηματικό για βασανιστήριο

  [που κέρναγε η "Εσά", η στρατιωτική αστυνομία.     

     Ταξίδεψα στης γης την κάθε άκρη,
       έκανα εχθρούς που μ' είχαν άχτι,
       φίλους που μούδειξαν αγάπη...

       Ξεθώριασε πια....
                       [το μπλε της δάκρυ,
       δυό χρόνια πάνε που μαχαίρι,
       σταμάτησε το αγαπημένο χέρι
       να στέλνει γράμματα λατρείας.....
       

       "Αυτή 'ναι η περιοχή της Τροίας ?"
        ακούω τη φωνή του μαστρ-Αντώνη
        καθώς το πλοίο μας τη  ζυγώνει
        αφήνοντας με ανακούφιση
                                  [τα Δαρδανέλια...
        
        Πειραιάς μετά.... 
           [με νεύρα πια νάναι κουρέλια.
        
        Φούντο* στη ράδα, 
                               [στη Ψυττάλεια.                            *αγκυροβολήσαμε
        
        Εξόδου βγήκα... γύρισα χάλια.
        
        Έμαθα αλοίμμονο....
                              [φορούσε βέρα.
        κι έβαζαν γάμου αγγελία,
              [την ίδια εκείνη την ημέρα.         
Περάσαν χρόνια..δεκαετίες,
μετά από μπάρκα κι ιστορίες,
στης γειτονιάς της το παγκάκι
κάθομαι να ονειρευτώ λιγάκι...

Ξύπνιος ενώ 'μαι αποκοιμιέμαι,
για ώρες πια εκεί.....  ξεχνιέμαι.

Τη βλέπω ναρχεται,
                      [αλαφροπατώντας

το ίδιο πράσινο το φόρεμα 

 [όπως και τότε αυτή φορώντας,

στης πλατείας Βικτώριας
                   [το ζαχαροπλαστείο
στο στέκι πούχαμε 
                    [παλιά εμείς οι δύο,
κι όλο παράπονο να λεει,
 [μα και με το γνωστό της μπρίο
                     ,
"πες μου πως χθες ήταν αστείο
               [το ίσως να με ξεχάσεις
όταν την Τρίτη θα πετάξεις
να βρεις στο Μπέλφαστ 
                      [το παλιοκαράβι,
να σε στερήσει από μένα,
          [υπ' όψη να μη με λάβει ! "


      Τα πεταμένα από χρόνια
                           [γράμματα της,

       μ' αγάπης λόγια,
                    [απ' την καρδιά της, 
       σκισμένα, παραπονεμένα
       να διαβαστούνε πάλι, 
               [ξανά τώρα από μένα,
       ζητάνε μέρα νύχτα
                   [μου γίνανε δυνάστης ! 
       και περπατώ σαν υπνοβάτης,
       τα λόγια κείνα... τα τρυφερά,
                                  [τ' αγαπημένα
       να ξαναθυμηθώ.... 
          [τι όμορφα πούταν γραμμένα !!
        
       Λες, σήματα στέλνουν 
                        [μ' επιμονή σ' εμένα, 
       που τα εκπέμπουνε συνέχεια,
       τονίζοντας μου.....
                   [την μεγάλη απρέπεια,
       να είν' τα λόγια
             [της μεγάλης μου αγάπης
       στη μέση του ωκεανού,
            [στον πάτο της θαλάσσης...


______________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 111 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga


______________________________________________________________
Spasmenos kavos