Γυναίκες..... αυτές που μένουν

Ανατολική Κινέζικη Θάλασσα

Πάνω στη ρώτα των καραβιών σύριζα περνούν οι βάρκες
                                                       [και απαθείς εμάς θωράνε ψαράδες με πλατιά καπέλα,
είναι εκατοντάδες τα παράξενα πλεούμενα και τους σφυράμε αβέρτα
                                                           [μα δεν παραμερίζουνε με τίποτα..... είναι μιά τρέλα,
άμεσος κίνδυνος να τους τσακίσουμε... και λίαν επισφαλές 
                                                                          [για την προπέλα μας ν' αρπάξει κάνα δίχτυ.

Εγώ συνεχώς να είμαι στη τσίτα και κρεμασμένος μισός έξω απ’ τη βαρδιόλα
                           [όλη νύχτα, να κοιτάω και να σφυράω.... μη με πουν κι ανθρωποπνίχτη ! 
και σαν να μη μούφτανε το ξενυχτο-αγωνιο-πακέτο,
                                                                              [νάχω στο νου και τη παρμένη γκόμενά μου,
όπου στο γράμμα που πήρα το τελευταίο στη Καλκούτα γράφει...
                     [" τυχερέ, ολούθε ταξιδεύεις κι όλη τη γη αγναντεύεις, όλα τα θες δικά σου,
τη χλιδή, τα ξένα μέρη, κι εγώ... όλο Σεπόλια, σε μέναμε την έχεις φέρει,
                     [τη ζωή σου τη ζηλεύω, με τη ρουτίνα εδώ παλεύω, εσύ ότι θελήσεις θάχεις,
κι εγώ τρέμω από το φόβο σαν σκέπτομαι... τρελαίνομαι σαν αναρωτιέμαι
                                              [με πόσες γυναίκες θα γλεντάς κι όλο αναβάλεις πότε θάρθεις".

Τι να της πεις τώρα ρε φίλε...? να βρίσκεσαι πέλαγο-πόρτο μέσα στη μουτζουρομπίχλα,
          [κάτω μπομπρούμια πάνω μπομπρούμια, να τσεμπερώνεις μες τα γκρουντ γραμμές,
τα χνώτα σου να σκυλοβρωμάν πετρέλαιο, ύπνο-πόρτο-στεριά νάχεις ξεχάσει,
   [κι αυτή μέσα στην άγνοια της να ονειρεύεται σαλόνια, μεγαλεία πλοιάρχων και στολές.                                                                              

            Σαν παντρευτήκαμε, μετά καιρό, από την επομένη 'τοίμασε κιόλας βαλίτσες,
                                                      [καλά και ντε για να μπαρκάρει η βουτυρομπεμπού μαζί μου,
           και σαν αγύριστο πούταν κεφάλι δεν μπόρεσα να της αλλάξω γνώμη…. αλλοίμονο...
                   [πρώτο ταξίδι το Χάρο είδε με τα ίδια της μάτια της  
                                                                                                [κι απαρηγόρητα έκλαψε η δική μου,
           ...ακόμα με βρίζει που στις γαλέρες τα χρόνια μου "έφαγα"... τα καλύτερα,
                                    [συχνά δε μέσα στον ύπνο της ακούω να λέει κάτι σαν "Μνήσθιτί μου".

__________________________________________________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια Νο 66 / e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
____________________________________________________

 

   σπασμένος κάβος