Βάρδια 12-4

          

Οι φίλοι μου οι πιο πιστοί οι θάλασσες, οι ουρανοί, οι νύχτες     

                     [με του βορρά τ' ακούνητο και τα φευγάτ' αστέρια τους, 

που μαζί τους πάντα αγχοξενύχτησα παρέα,

                                                    [στα παγιδάτα επικίνδυνα λημέρια τους.

Μες το ξεκλείδωτο κελί δεσμώτης
                                                [σκαμπανεβάζοντας αέναα στα πέλαγα
τις σκέψεις μου, καημούς και όνειρα
                                     [στη βάρδια μου δώδεκα-τέσσερις τους έλεγα….

Σαν με τη μοίρα μπαρμπουτο-τζογάρισα,
                   [με άλλα λόγια, κορώνα γράμματα τη ζωή μου έπαιξα,
όταν μας σκέπαζαν τα κύματα,
                                     [όταν καιγόμαστε.... το sos* όταν εξέπεμψα,           *σήμα κινδύνου 
τη δικιά τους εζήτησα παρηγοριά
                     [και στην αγκαλιά τους μέσα όταν σωθήκαμ' έκλαψα.
                                                    ___________

Τώρα απόμαχος πια και παντοφλάτος,
                                 [τους απειλητικούς τους βλέπω ουρανούς
και τις άσπλαχνες μοβόρες θάλασσες
                                [μόνο από της τηλεόρασης τους σταθμούς.

Στη γέφυρα δεν φάνηκα... δεν με ξανάδανε οι φίλοι μου
                                                             [απ' τη βαρδιόλα μ’ έχασαν,
κι όπως με "ξέχναγαν" οι πάντες όταν μπάρκαρα,
                                                                [έτσι κι αυτοί με ξέχασαν !

____________________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια
Νο 36 / e-mail: pmataragas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga



             


  σπασμένος κάβος