Η Προπέλα

 Το σπατσαμέντο* ήδη,
                            [έχει τελειώσει,              *επίπονη προετοιμασία πλοίου για ταξίδι
  και της απελπισίας μου
                 [παίρνω τη νέα δόση
  σαν μανιασμένα
                   [η προπέλα αρχινάει
  νερά κι αφρούς σα σβούρα
                  [να τα στριφογυρνάει,
  με άφιξη φίλε αμφίβολο,
       [στο άγνωστο δηλαδή με πάει,
  με την Κοντσίτα στη προβλήτα
         [κάποιον μας να βλαστημάει.

 Ασπροταραγμένα απόνερα 
         [και η στεριά αργά να σβήνει,
 βάνει κι η σκυλοπνίχτρα μας
        [να μποτζάρει...... ενώ η δίνη, 
η βασανιστική μες τις ψυχές μας,
           [αρχίζει και δαύτη να γυρίζει,
απ' το κουράγιο και την υπομονή
             [πλήρως να μας αφοπλίζει. 
                      
  Θεριό το κύμα, δώστου και δώστου
                        [αλύπητα να μας βαράει,
  και τ' απομεινάρι του Β΄πόλεμου
                   [βαριανασαίνει, αγκομαχάει,
  το "Λίμπερτυ"* το φουκαριάρικο
                          [πουνε πια σακαράκα....          

  Σκιαζόμαστε....κοιταζόμαστε
                    [και τάχα κάνουμε πλάκα
  πως είμαστε δήθεν άφοβοι,
           [ενώ κοντά 'μαστε για να κλαίμε,
  και τι θα μπορούσαμε
               [άραγε ρε στεργιανοί να λέμε,
  σάματις δεν γνωρίζουμε 
                 [πως πιθανόν στον πάτο θε να πάμε ?

  Το υπογράψαμε εν Πειραιεί σαν υποχρέωση,
                   [μαζί με τ' άλλα, γιατί να χολοσκάμε...

  Απ’ τη μία εξορία, εμείς συνέχεια 
             [πάλι και πάλι, σ' άλλη και σ' άλλη,
  πάντα η ίδια ιστορία,
                        [να μας τη δίνει στο κεφάλι.

  Κόσμους ν' ακούνε ζηλευτούς
                  [πως μεις οι τυχεροί επισκεφτήκαμε,
 μα μουντζουριασμενοξεθεωμένοι στο πόρτο
           [απ' τη δουλειά ούτε λεπτό δεν βγήκαμε.

  Μ' ένα φορτίο εγώ κι οι άλλοι πανω στους ώμους,
                 [και τη ζωή μας λίγο πολύ νάν' διαλυμένη,
  του ναυτικού μας (δεκ.50) του παρεξηγημένου,
                     [του είλωτα, την  ιστορία την πονεμένη
  προσπάθησα να μεταφέρω εδώ,
                        [να πω ότι εξ αρχής μέχρι του τέλους,

  στης αλληλογραφίας, για κάποιο ίχνος ευτυχίας
                          [ψάχνουμε οι έρημοι τους φακέλους

 Το ρεμέτζο* έχει τελειώσει                           *διαδικασία δεσίματος του πλοίου

                         [κι η προπέλα σταματάει
  σαν τη δίνη της ψυχής μου
                            [τα νερά να τα γυρνάει.
_________________________________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". βιωματικό έμμετρο έργο του 

Οδυσσέα Ηβιλάγια  Νο 30 / e-mail: pmataragas@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

   σπασμένος κάβος