Όποιος στη θάλασσα βραχεί...

Στο άλμπουρο σκαρφαλωμένος
                         [μπογιάτιζα, τέρμα γαλέττα,*        *εκεί που τελειώνει το κατάρτι
σαν φώναξεν ο λοστρόμος "πέντεεε"
                             [μαζέψτετα ρε.... και νέτα*        *τέλος εργασίας

Μαϊνάρισα κάτω "πόντο* πινέλο,                          *κατέβασα με σκοινί το δοχείο μπογιάς
                  [μα δεν κατέβηκα απ' το κατάρτι,
τους ουρανούς εχάζευα μαζί με γλάρο,
     [πούκατσε σε συρματόσκοινου την άκρη.

Μ' αλμύρα πέλαγου βαθυγαλάζιος θόλος
     [βασίλειο θάλεγες αποκλειστικό των γλάρων
που ενώνωνταν με απόνερων αφρούς,
           [ενώ φανήκαν κι αναλαμπές των φάρων.

Ωχ σουρουπώνει.... μέσα μου φώναξα,
          [και σαν τη μαϊμού κατέβαινα άρον άρον,
'ρχότανε "ο μπαμπούλας νύχτα", το άγνωστο,
          [ετούτο μ' έσιαζε, "φόβον δεν είχα άλλον"

κατά που έλεγε κι ο καπετάνιος Μπλάιθ,

         [στου Μπάουντυ τη περιβοητη ανταρσία.

Ο φόβος δαύτος στεργιανοί είναι αόρατος,

                    [άοσμος, άχρους, ιδέα, φαντασία,

μα τις καρδιές των ναυτικών, την πλώρη, 

                 [τη μηχανή, τη πρύμη σφιχτά τυλίγει

όμως ποτέ κανείς κουβέντα τέτοια,

                                     [περιέργως δεν ανοίγει,

ας βλαστημάει τη στιγμή που ήρθε,

                         [κι η επιλογή του ας τον πνίγει....

Στο φως της μέρας, ψευδαίσθηση έχει ο ναυτικός,

                  [ότι στης φύσης τα στοιχειά, θα αμυνθεί,

τη νύχτα όμως του σπάει ο τσαμπουκάς
                 [σαν δεν μπορεί ούτε τη μύτη του να δει.

                     _______________

Μιλάμε φυσικά για 60 χρόνια πριν,

      [χίλια εννιακόσια πενηντα οκτώ- πενηντανιά,

που το νυχτερινό μας το ταξίδι,

                  [ήταν ρουλέτα, κουλοχέρης, μιά ζαριά,
καθώς είδος πολυτελείας ήτανε τότε
                               [ραντάρ και όργανα μοντέρνα,
εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε στον ματρακά,
                                                [ούτε για δείγμα ένα.
                        ______________

Σαν ξύπνησα ο απόμαχος ηλικιωμένος

                                [κάθιδρος απ' το όνειρό μου,

βρισκόμουνα ασφαλής στο αγορασμένο

                   [με "συναλαγμα-δάνειο" σπιτικό μου !

Το διηγήθηκα στη Πηνελόπη μου,

                 [την πιστή όταν ταξίδευα σύντροφό μου,

κι αφού το πίστευε κι ο Οδυσσέας "εντάξει",

    [κορώνα κι εγώ την είχα στο κεφάλι το δικό μου.... 

Με προσοχή με άκουσε.... λίαν συγχυσμένο,

                          [λεπτομερώς να διηγούμαι το όνειρό μου, 

και μούπε τη θάλασσα και τις γαλέρες

                       [να σταματήσω να θυμάμαι για το καλό μου...

Τη γλύτωσες μου τόνισε από τη ξελογιάστρα,

                                      [μα η ανάμνησή της θα σε ξεκάνει τώρα, 

και τον Αριστοτέλη άστον να λέει, πως η θάλασσα

 [άπαξ σε βρέξει, να ξαναπάς σιμά της δεν βλέπεις πια την ώρα.

  __________________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 34 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga


  σπασμένος κάβος