Καθολικοί και Προτεστάντες

ΤΟΤΕ, ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Όλες τις προηγούμενες ημέρες
στο Μπέλφαστ, πέσαν πολλές σφαίρες,
και καταπλακώθηκε η ψυχή μας,
όταν σ' ειδήσεις λέει η τιβή μας,
πώς Καθολικοί και Πρoτεστάντες
(οι δεύτεροι με Βρετανών αβάντες),
πλακώνονται νυχθημερόν
και σκέπτομαι αν είναι δυνατόν,
αφού κι δυό 'ναι χριστιανοί ?!

Σε μένα, έτσι το πέρασε η τι-βή,
σαν ότι δεν κόπασαν δηλαδή
οι βίαιοι πόλεμοι οι θρησκευτικοί,

και οι της αλήθειας κρύφτες αυτοί 
ποτέ δεν έμπαιναν στην ουσία

του ανταρτοπόλεμου για ανεξαρτησία,

κι η αιτία, της χούντας η λογοκρισία.....

Με "Αιρ Λίγκους" πάμε Ιρλανδία

σε πόρτο* βαθιών νερών για τα ''θηρία'',                  *λιμάνι

τα υπερδεξαμενόπλοια κείνα τα οποία

στα πιότερα λιμάνια δεν χωρούν,

και με τίποτα δεν μπορούν να μπούν.

Bantry Bay λοιπόν λεγότανε αυτό

με τόσο βάθος ίσως μοναδικό,

σ΄όλο το χώρο το βορειοευρωπαϊκό,

εκεί λοιπόν σε τάνκερ κολοσσό

μπαρκάραμε δυό ξένοι και εγώ.

Ήτανε στις αρχές του εβδομηνταδυό,

"ΙΡΙΣ"έγραφε στου πλοίου τον πωπό,

για πλήρωμα είχε να σε χαρώ
κυρίως μελαψούς Κεϋμανέζους,
για καμαρώτους δυό Κινέζους,
Ινδούς.. και κάτι Βιετναμέζους.
Στούαρ*- Μάγειρα Νεοϋορκέζους                               *αρχικαμαρώτο

και από Έλληνα, μοναδικό εμένα
που μεταξύ μας...... τάχα χαμένα.
με τη πολύχρωμη των ξένων λεγεώνα,
που μπάρκαρα 'κείνο το χειμώνα
πάλι ανασφάλιστος ο "τύπος"
γιατί σκεφτόμουν ότι... ίσως
στο μήνα πάνω αν γυρίσω
το φυλλάδιό μου θα μαυρίσω                

(αν δίμηνα γράφει υπηρεσία,

κι αν μπαινοβγαίνεις μες στα πλοία,

δουλειά δεν βρίσκεις να χτυπιέσαι
ζημιογόνος πάντα θα περνιέσαι.

Έτσι με διαβατήριο πάντα πηγαίνω

για δουλειά σε όποιο βρίσκω πλοίο ξένο

που σε αρχεία δεν μένει τίποτα γραμμένο,

κει πέρα κανέναν δεν θα ενοχλήσει  

και στο μήνα πάνω κάποιος αν θα λακίσει

έστω κι αν άδεια τη θέση του θα αφήσει".

Απ' το αεροδρόμιο είχαμε διασχίσει

Ιρλανδικά ανεμοδαρμένα ύψη

και φτάσαμε σε ξενοδοχείο
με μυρωδιά σα μαυσωλείο.

Στο δρακουλιάρικο το κτίριο,
καλά που τ’ αποχωρητήριο
δεν ήτανε σ’ άλλους oρόφους,
γιατί, εμένα και συντρόφους
τα σάντουιτς μάς είχαν κόψει
στ' αεροπλάνο πούχαν δώσει!

Σ' αναμονή λοιπόν στην Ιρλανδία
πήγαμε παμπ μιά κομπανία,
πιάνω φιλίες και λέω στ' αστεία
μα είν΄ δυνατόν για τη θρησκεία
να πλακωνόσαστε δω πέρα ?
τ’ ακούω σ’ ειδήσεις νύχτα μέρα",
(παραπληροφορημένος "δόλια"
ο εγκεφαλοπλυμένος έκανα σχόλια)

Στη παμπ μου είπανε, ρε βλάκα,
σε παραμύθιασαν μ@@@@κα,
άλλος ο λόγος, κι άλλη η αιτία,
ψάξτην.... πριν κάψουν τα βιβλία...

Σε διατεταγμένη υπηρεσία

είναι οι κρύφτες, λένε αστεία,
μα ο Ίρα* θε να πολεμήσει,                                        *I.R.A. Ιρλανδικός Δημ. στρατός
τίποτα όρθιο δεν θ’ αφήσει...''
κραύγασε τύφλα στο μεθύσι
ξαφνιάζοντάς μας ένας θαμώνας.

Πολύ βαρύς φέτος χειμώνας,
κουβέντα ο μπάρμαν να αλλάξει
πετάχτηκε, όταν ακούστηκε αμάξι
κι έμοιαζε σαν να φοβόταν,
τουλάχιστον έτσι φαινόταν...

Η παμπ είχε εντελώς σιγήσει,
και η συζήτηση είχε κλείσει,
έτσι το τι 'χε εννοήσει
ο μεθυσμένος, δεν θα μάθω.

Μ' ένα ποστάλι* πήγα Πάφο                       *επιβατικό πλοίο
μετά καιρό για κάτι μέρες,
όταν περάσαμε τις βέρες
με την Κυπρία τη δικιά μου.

Μου κόπηκε η λαλιά μου
σαν άκουσα απ΄το ηχείο
ειδήσεις στο ξενοδοχείο
ότι ο κόσμος εθρηνούσε,
διαμαρτυρόταν και τιμούσε,
του Μπέλφαστ τον ηρωικό,
τον Μπόμπυ *που τον χαμό                                 *βουλευτής του Ίρα
ακούσανε όλοι με πόνο,
και τότε, μα τότε μόνο
κατάλαβα στ' αλήθεια,
στην Ιρλανδία τι εννοούσε
κείνος που σκνίπα φωνασκούσε.

Έκανε πως μεθούσε
ο αγωνιστής 'κείνο το βράδυ
απ' το πυκνό μου το σκοτάδι...

μένα να βγάλει πριν πάει στον Άδη.

__________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο 

του Παναγιώτη Β. Ματαράγκα No 16/ e-mail: pmataragas@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
___________________________________________________

Ιρλανδία - Ειδήσεις, Στις 5 Μαϊου 1981 πέθανε ο ηρωικός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς... Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν». ____

                       

 

* Ρόμπερτ Τζέραρντ Σαντς, ήταν μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού που πέθανε κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας ενώ ήταν φυλακισμένος στο ΗΜ Σωφρονιστικό Κατάστημα. Γεννήθηκε
9 Μαρτίου 1954.

Ακολουθεί κείμενο του Διονύση Ελευθεράτου
 
Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ, οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι… δεν είναι «λεπτές», κάθε άλλο μάλιστα θα λέγαμε....

Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι Ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. 
Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.
Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.

Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή».

*Το τραγούδι «μπλάνκετ μεν». Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, είχε προσλάβει τεράστια συμβολική σημασία και αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. 

  σπασμένος κάβος