Η Κοινωνία των Άλλων

Για τα πληρωμένα χάδια,
πριν ακόμη
          [πετάξουμε "βιλάγια",*                       *σχοινιά που δένουν το πλοία
η που@@να
     [σε καρτέρι στη προβλήτα.

Τι είναι πάλι τούτο,                                     
              [παραξενεμένος είπα,
τότε... εκεί που όλα αρχίσαν
      [λίγο μετά το πρώτο το ταξίδι,
με το "Αργολίς",
          [του Ματαράγκα Αρχιμήδη,
ένα σαράβαλο, σκέτο σαπάκι,
που δεν βουλιάξαμε

                              [παραλιγάκι.

Θέλεις δε θέλεις μούπανε
                         [θα τη γ@@@εις,
ότ' είσαι μάγκας να αποδείξεις,
και καμιά βλεννόρροια
                     [αν θα κολλήσεις, 
καθόλου να μην ανησυχήσεις
γιατί θα είναι.....
               [το παράσημό σου !
Κείνον.....
   [τον παλιό τον εαυτό σου,
όπως και....
           [τον ρομαντισμό σου,
τους άφησες,
         [στου Πειραιά τον ντόκο,
και άκου δω,
                      [στραβάδι, στόκο,

στο γραφείο που....

      [πρόθυμα θα υπογράφεις,

πως στο καράβι
                [γουστάρεις νάρθεις,
αυτή η τζίφρα σου  
         [θάναι και καταδίκη,
και τη ζωή σου υποθήκη,
εκεί θα βάζεις  
                      [εσύ για πάντα.

Θα κοιμηθείς σε λαμαρίνα
       [και ενίοτε σε μπράντα.

Θα πιείς της βαπορέτας,

                 [τ' απεσταγμένο το νερό,

πολλές φορές
                       [σε χρώμα καφέ θολό,
και τύπους θα συναναστραφείς,
  [που δεν θα έχουνε, όσιο και ιερό.

Βόδι θα τρώς κατεψυγμένο 30 ετών,
   [αφού όργωσε όλη τη νότια αμερική.

και μη νομίζεις πως τούτο

                      [δική μου είναι υπερβολή,

ο λωποδυτο-σιψάντης θα φέρει,
  [από την αγορά ότι πιο σκάρτο βρει !

Το ματσακόνι θα είναι η μουσική σου,
που με τα χρόνια, αλλοίμονο,
                          [θ' αποζητά τ' αυτί σου,
και στα λιμάνια,
                  [σαν το καράβι θάναι δεμένο,
χωρίς συμμετοχή στα δρώμενα εσύ,
         [γραμμάτιο θα νιώθεις ξοφλημένο

κι ακόμη χειρότερα... 

                   [της "κοινωνίας το φτυσμένο".

Σε κάθε χώρα,
         [σε κάθε που θα πηγαίνεις πόρτο,

η ζωή, θα λες...

                  [είναι των άλλων ρε γαμώτο,

γιατί θα τη βλέπεις δίπλα σου,
                  [μα στην ουσία θάσαι μακριά,
θα είσαι "ο ξένος",
   [αόρατος απ' όλους εκεί στην ξενιτειά,
και θα ξεγελάς τον εαυτό σου
                    [με περιθωριακό ενίοτε τρόπο,
είτε ρομαντζάροντας με τις που@@νες,
            [είτε μπορεί και πίνοντας το χόρτο".

Σε όλα όσα οι μπαρκαρούτσοι 
     [μούπανε οι παλιοί, δίκιο φίλε μου είχαν
όλα βγήκανε σιγά-σιγά μπροστά μου
   [στο πετσί μου τάνιωσα... επαληθευτήκαν.

Στα πόρτα, όταν καμία στην προβλήτα
                  [για εξυπηρέτηση, δεν περιμένει,

η διαδικασία είναι πάντα ίδια,

                                     [και προκαθορισμένη,

κι ας πάμε για παράδειγμα,
                   [στο Πόρτο Ορντάζ, Βενεζουέλα...

Φτάνοντας, θυμάμαι, γραμμή τραβήξαμε
                                         [για τα μπου@@έλα.

Τεράστιες αίθουσες...

                                [θα τις έλεγες και σάλες

γεμάτες με γυναίκες... 

                                 [μικρές μα και μεγάλες,

κάπως ακαθορίστου ράτσας,
         [μα όπως και νάχει θυμίζανε Σπανιόλες....

Πηγαινοέρχονταν με λεκάνες... 

   [γριές τσατσάδες, διακριτικά μέσα σε όλες

απόμαχες απ' τη δύσκολη

                                    [της "νύχτας τη δουλειά",

πού όταν δεν βρίσκουν ερωτο-ναύλους
     [σαν τα βαπόρια απενεργοποιούνται πιά.

Σπανιόλικοι ρυθμοί ακούγονται,

                     [που τους νοθεύουν ερωτοήχοι

από τα καμαράκια που κρύβουνε,
                                 [πίσω τους όλοι οι τοίχοι.

Γκαρσόνες ατσαλα-πρόχειρο-βαμμένες
         [φέρνουνε κούμπα-λίμπρες και σερβέζες*                    *ρούμι και μπύρες 

μισοελληνικά μας βρίζουνε γελώντας,

 [παν' κι έρχονται τα μα@@κες και μπ@νέδες.

Υπονοούμενα και προστυχιές,
                        [συνέχεια οι κοπελιές πετάνε,

την προσοχή των σουρωμένων

                               [και καλά για να τραβάνε.

Η κάθε μιά θέλει τα πέσος σου,
                            [και αγωνιά να τη διαλέξεις,

μαζί της, στον αγοραίο έρωτα

                                [εσύ να ψευτοταξιδέψεις.

Μισοκρυμμένοι βέβαια
                          [και οι σκληροί νταβάδες
χειρονομούνε βρίζοντας
                         [ακόμη και τις τσατσάδες,

τα ίδια κάνουν και στη δικιά τους,

              [το κατ' αυτούς εμπόρευμά τους

και άμα λάχει δείχνουν,

                [κι αλλιώς τον τσαμπουκά τους.

Πιτσιρικάς μεν αλλά θαμώνας τακτικός,

                                  [ο άβγαλτος 'κει πέρα,

και μην νομίζεις πως δεν ήμουνα
                                  [κι εγώ μιά μικρολέρα,
πήγαινα όπου... με πήγαινε
                [του τσούρμου πάντα το κύμα,
λες κι ήμουνα των παλιών ναυτών
                                    [θα έλεγα το χτήμα.

Κάποιοι πέφτανε
        [και στην λεγόμενη τη παραμύθα
μα εγώ ούτε καν δοκίμασα...
                                      [μα την αλήθεια,

όχι πως είμαι του κατηχητικού

                         [κάνα αθώο παπαδάκι,

χέστης μεγάλος ήμουνα.....
                              [από μικρό παιδάκι,

και μόνο η ιδέα μ' έσκιαζε

                                 [πώς θα "το μάθω",

και ότι η ζωή μου για τα καλά

                         [θα πήγαινε στον πάτο,

τελείως μούκοβε...
                             [και τα δυό ποδάρια....
κι έτσι με της παραίσθησης
     [δεν έπαιξα τα σημαδεμένα ζάρια,
 απόφαση πήρα, από αυτά,
                     [μη καταπιώ ούτ' ένα χάπι.

Αμέσως.,.. στο πιτσιφύτιλο....
   [σε χρόνο "ντετέ"* που λένε κάποιοι                * γαλλ. En temps de technologie 
άφηνα τέτοιες πλανεύτρες
                                     [μυστικο-παρέες,

κι ας μου ψιθύριζαν και μ' έψηναν

     [πως είναι τρέλα, είναι ωραίες,

κι ανεπανάληπτες οι στιγμές
                                    [της "παραμύθας".

Εκείνη λοιπόν τη μέρα εξόδου,
         [σε κατάσταση ενώ 'ταν σκνίπας

πλακώθηκαν για τα καλά 

     [κι είδαμε ξεμαλλιάσματα και φάπες

 στην σαλα-αίθουσα που λέγαμε,
                                   [με δυό από δαύτες. 

Ένας απ' τους νταβάδες

                  [που ήτανε ώρα στη τσίτα,

νευροζοχαδιασμένος,

                        [κι αυτός σίγουρα πίτα,

ρίχνει δύο κλωτσιές

            [και μία σβουριχτή σφαλιάρα

σε μια απ' τις συμπλεκόμενες
                                     [μια κοκαλιάρα,
και κείνη "υποτάχτηκε" 
         [γονατιστή συγνώμη ζητούσε η δόλια.

Υπήρχε τέτοιος "κόσμος", 
          [εδώ τον έμαθα, γιατί απ' τα Σεπόλια 

έφυγα 14άρης και χώθηκα,
       [εσώκλειστος σε σχολή μία τετραετία,
έτσι για το πως συμπεριφέρονται
   [στη τρυφερίτσα, η γνώμη μου ήταν αστεία.

Έτσι στο επεισόδιο με τον καυγά,
   [έπαθα σοκ, γιατί ρε παιδιά ρωτούσα

κι ένιωθα της ζωής την αγριάδα,
             [καθώς στα μάτια την κοιτούσα
από νωρίς όταν ξεκίνησα,
      [απ' του Περάματος τη ράδα,*                                       *αγκυροβόλιο

σαν πρωτοβγήκα, στραβάδι,
           [με τα καράβια περατζάδα
κι όπως κυλάγανε τα χρόνια,
                [η βαρβαρότητα, γινόνταν
και πιο απαίσια, καθώς,
               [σιγά σιγά αποκαλυπτόταν
όλη η ασχήμια αυτού του κόσμου.

Στράφηκα σ' Αυτόν και είπα...

        ["Δύναμη Θεέ μου, δώσ’ μου".
_____________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 25/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
__________________________________________________

  σπασμένος κάβος