Σαν το Σκοινί στον Ντόκο

Οδυσσέας Ηβιλάγιας

    Εγώ μόρφωση δεν έχω
              [και το μόνο που κατέχω είναι για παλαμάρια
        για κόμπους, αστέρια, ανέμους,
                                                 [για ήλιους, και φεγγάρια.

        Με σαράντα στην ερημοχειμωνιάτικη Ύδρα
                                                   [εφηβοαντροπαλληκάρια,

        που απ' όλη την Ελλάδα κατόπιν διαγωνισμού
                                                   [μου έφεραν συμμαθητές,

        (που τους θυμάμαι όλους, μα όλους,
                                                 [φίλε μου, σαν νάταν χτες),
        θρανιοσκευρώσαμε 4 χρόνια,
                                        [να μάθουμε να οδηγάμε πλοία",
         καπετάνιοι να γίνουμε με εφόδια πολλά
                                                     [για κείνη την "υπεροπλία",

         την κάποιων εκατομυρίων τόνων,
                                                 [Ελληνική μεγάλη Ναυτιλία !

         που παραδόξως διαθέτει διαχρονικά
                                             [τέτοια τονάζ η ψωροκώσταινα.

         Τα μάθαμε... αποφοιτήσαμε... και στα πλοία,
                         [φάγαμε ολάκερη τη ζωή... μ' αρρώσταινα,
         και ‘διωχνα όπως όπως απ’ το μυαλό μου
                                         [όποτε ‘κείνα τα βάσανα θυμόμουν
         απέφευγα ακόμα και φευγαλέα να τα σκέπτομαι...
                                    [...ποτέ μέχρι τώρα δεν τα διηγόμουν.

        Μα όταν συνταξιούχος πια στη προβλήτα βρέθηκα,
                                    [στην Ακτή Μιαούλη που πάγαινα πότε πότε
       θα σούλεγα πως θλίψη ήτανε
                                         [το πρώτο μου συναίσθημα θυμάμαι τότε
       αφού παρέα είχα πάντα τον παρατημένο σε μια μπίντα*,                       *δέστρα
                          [τον εκτελεσμένο από Γαρμπή μπορεί κι από Σορόκο,
       σπασμένο κάβο... γερασμένο και ταλαιπωρημένο...
                                      [που άρχισε να μου μιλά, εκεί πάνω στο ντόκο*          *προβλήτα       

       για τα βάσανα που πέρασε στα ξένα...
                                   [κι όσα έλεγε αλίμονο ίδια ήταν με τα δικά μου...
      όπως το “σφίξιμο”... μέχρι σπασίματος στα κεφαλάρια,
        [που μου θύμιζε, το σφίξιμο στους κινδύνους, της καρδιάς μου !

Χάρις σε κείνο το "σκοινί" γράφω το βιβλίο μου το πρώτο,
                               [κι αφού απ’ τη ζωή κι δυό είμασταν αποκομμένοι
ένα βράδυ μαζί ξαναμπαρκάραμε…      

                       [γιατί με τα χρόνια κάβος κι εγώ... 

                                            [από τους πάντες είμασταν λησμονημένοι.

 

______________________________________________

* Ο Οδυσσέας Ηβιλάγιας του Ονησίκριτου υιοθετήθηκε από τη θάλασσα σε μικρή ηλικία. Υιοθετήθηκε από τη θάλασσα και υπέφερε από τη θάλασσα.
Στο Μοναστήρι "Ναυτική σχολή καπετάνιων Ύδρας’’ βρέθηκε ο Οδυσσέας στην ηλικία
των δεκατεσσάρων ετών, και κει αφού εξέτισε ποινή τεσσάρων ετών, 1954-1958 και

βασανίστηκε από αφιονισμένους μαθητές των ανωτέρων τάξεων και ορισμένους παρανοϊκούς δασκάλους, έπεσε στα χέρια ψυχάκιδων λοστρόμων, γραμματικών και καπεταναίων.

Οι περιπέτειες του είναι αληθινές. Το όνομα Ηβιλάγιας γίνεται από το “Heaving line”
(λεπτό σκοινί χρήσιμο για το δέσιμο του πλοίου στη προβλήτα).

_________________________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 1/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

  σπασμένος κάβος