Το βάρος της γης

Κουπί τραβούσα
                            [από μικρός
να γίνω άνθρωπος
                         [τάχα σωστός,
δουλεύοντας χρόνια
                      [μες τα γκαζάδικα,
κι αλλοίμονο κει μέσα,
      [όλη η ζωή μου πήγε άδικα.

Ο γέρος μου ο γκρίνας….
                               [ο μουρμούρης,
μ' αποκαλούσε, παλιοτεμπέλη,
                       [κι "Άχθος αρούρης",*                  *Ομηρική φράση - ο άχρηστος άνθρωπος - 
δηλαδή βάρος της γης
             [έλεγε θάμαι σα μεγαλώσω,
κι ότι ποτέ μου δεν θα ματσωθώ,
                     [ποτέ δεν θα προκόψω.

Πολλές φορές τονε θυμάμαι
και σ' όνειρα πολύ... μιλάμε:

Εγώ:

- ''Γέρο, του λέω,

                            [προχωράμε,

και αν δεν έγινα ένας αστός,
πλουτοκράτης πολύ ματσός,

με φτάνει,

       [η αγάπη κι ο σεβασμός,

που ο Μαντζάνα ο ναύτης,

                    [ο Ουραγουανός

έδειξε κάτω στον Πειραιά,

σαν μούρη με μούρη,

       [πέσαμε κάποια φορά, 

και στους Λατίνους

                     [πού ήταν παρέα,

γύρισε κι είπε:

"...μόνο στο πλοίο του

                        [πέρασα ωραία,

εκμετάλλευση ούτε κατ' ιδέαν,
                [με εργασία τζάμπα μηδενική,

ποτέ δεν δούλεψα μέχρι τη δύση
(όπως αλλού σε υποχρεώνουν)

  [ματσακονίζοντας απ' την ανατολή !! 

Γέρος:  
           - ''Χαίρομαι που προφήτης         
               δεν ήμουν... τότε που αλήτης
               έλεγα πως σίγουρα θα γενείς
               και οίκτο εσύ θα προξενείς...

              Μα, άξια πολέμησες θηρία
              και για αυτό στην ανεργία
              ύπουλα και με μαεστρία
              σε ρίξαν... 
                 [κι έγινε δικό τους βάρος,
              εκείνο το περίσσιο θάρρος,
              πούχες εσύ, και τη φωνή
              όπως κανείς, ''για να τα πει'',
              γνωρίζοντας την κάθε φάτσα,
              που λυμαινότανε  τη πιάτσα,
              και φρόντιζε από ναυτικούς
              να τα μασά, σε ζοφερούς
              ή και σε καλούς καιρούς...

              Ξεμπρόστιασες παιδί μου ήδη,
              από αυτούς, κάθε σκουπίδι,
              που τό 'παιζαν και ''καθώς πρέπει",         
              από την ακτή Τζελέπη
              ως Λεμονάδικα και πέρα,

              απ' όταν βλαστήμησες τη μέρα
              που της ζωής κτύπησες ξέρα*.                                   *ύφαλος

              ... κι όπου μες τα γκαζάδικα,
               τώρα, λες, πώς πήγε
                         [όλη η ζωή σου άδικα !"
_________________________
    

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 3 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

  σπασμένος κάβος